Operatie door dokter de Vries (werkt samen met Rita Kappel)

[Josine Spitzers]

Hi meiden,


Ik heb beloofd even een verslagje te schrijven over hoe de operatie is gegaan gisteren.


De dagen voor mijn operatie waren even lastig, omdat ik eigenlijk pas een paar dagen ervoor te horen kreeg dat dokter de Vries mij ging opereren en niet dokter Kappel. Zij was wel aanwezig, dat had ze ook gezegd, maar ik zit natuurlijk al heel lang op deze operatie te wachten en heb haar specifiek uitgezocht vanwege haar ervaring dat ik gewoon niet kon schakelen. Gelukkig heb ik op advies van de dames op het forum de dag voor de operatie nog gesproken met haar en uitgelegd wat mijn zorgen waren. Ze heeft mij gerust gesteld. Natuurlijk begrijp ik als geen ander dat zij, op 71 jarige leeftijd, dit niet veel langer meer kan blijven doen. Het is toch een zegen als je op die leeftijd nog zo "geliefd" bent als arts, dat je je cliënten moet zeggen dat je echt een keer moet gaan aftreden omdat je nu eenmaal niet het eeuwige leven hebt! Maar goed ik had toen nog het eerste gesprek alleen met haar,  ze voeren tegenwoordig de intake gesprekken samen en geven nu bij de nieuwe aanmeldingen aan dat ze geopereerd kunnen gaan worden door 1 vd andere artsen, er zijn er nog 2. Ze werken allebei volgens haar visie en zijn ook door haar ingewerkt.
Dus voor de nieuwe vrouwen die zich aanmelden, geen zorgen dat wordt er nu bij gezegd dus die zijn wel gewoon op de hoogte. Ik had deze beste man nog helemaal niet gezien of gesproken en ik zit al een jaar lang alle artsen uit te pluizen en heb ook meerdere gesprekken gehad met artsen en heb daarom voor haar gekozen. Ik ben iemand die graag controle houdt dus ik trok dit gewoon niet op het laatste moment.


De ontvangst bij de kliniek was prima. Allemaal lieve mensen die duidelijk wisten wat ze moesten doen. Ik kon mij er goed aan overgeven. Had de papieren netjes op orde, ik was goed voorbereid en had iets van kom maar op. Maar toch, als je man dan weg gaat en je daar alleen in bed ligt te wachten tot je wordt opgehaald dan knapt er toch iets bij je. Ik kon mij groot houden tot mijn bed werd weggereden. Tranen over mijn wangen en maar hopend dat niemand het zag. Dokter Kappel zag het wel. Ze zei niks maar pakte mijn hand en stelde mij gerust. Dat was fijn. Het duurde even omdat er nog een kabel verwisseld moest worden. Ze bleef de hele tijd mijn hand vasthouden en dat was zo fijn! Ik was toch een beetje bang dat zij boos op mij zou zijn omdat ik had uitgesproken dat ik geschrokken was dat zij mij niet ging opereren. Je geeft wel je leven bij die mensen in handen. Dan is het zo fijn als je op zo'n lieve manier wordt opgevangen.. echt geen woorden voor. 
Daarna werd ik weggebracht en ik werd volgens mij rustig wakker, in ieder geval van wat ik mij ervan kan herinneren. Ik kreeg nog een lief kaartje mee met een bon voor een bloemetje.


En nu, tja, ik heb nog niet gekeken. Ik durf niet. Ik ben mooi ingepakt en er hangen twee flessen aan mijn gordel. Voor mij is dat nu even heftig genoeg. Ik hoop dat morgen de drains eruit mogen en dan zal ik wel moeten kijken. Ik heb mij voorgenomen het eerste half jaar in ieder geval te gaan detoxen. Als ik het echt niet trek dan wil ik heel graag nog lipofilling. Maar aan de andere kant ben ik zo geschrokken van wat dit mij gedaan heeft dat ik niet weet of ik nog aan mijn lijf wil laten sleutelen voor cosmetische redenen. 
Ik denk er nog maar even niet over na, dat is ook het advies van dokter Kappel. Eerst even rust.


Zij heeft mij iedere dag gebeld, ontzettend lief. Ze is heel begaan. Ik heb echt zoveel respect voor haar gekregen! 


Mijn protheses waren heel. Alleen een stuk minder gevuld, dat was wel duidelijk. Achteraf heb ik dat gevoeld. Ik voelde af en toe plooien onderin mijn borst, die kon ik dan makkelijk weg masseren maar nooit bij stil gestaan dat het volume dus had afgenomen. Ik hou ze nu steeds vast en probeer mij voor te stellen dat dit 11 jaar lang in mijn lijf heeft gezeten. En een gewicht, niet normaal. Mijn fysio zei dat als de protheses onder de borstspier geplaatst worden deze spier dan ook trekt aan je schouders dus hij kon de schouder en nekpijn wel verklaren. Nou, ik nu ook! Wat een gewicht, ik val gewoon achterover nu als ik op sta! Haha!


En wat voel ik nu? Ik weet het niet. Ik ben heel moe. Mijn spieren en gewrichten doen nog zeer maar dat kan ook niet gelijk weg zijn natuurlijk. Ik schijn er wel goed uit te zien. Dus ik slaap en ik loop iedere dag wat en ik probeer zo gezond mogelijk mijn tijd door te komen. 
Ik denk dat morgen de drains er wel uit mogen. 


Voor de meiden die nog moeten, ik vind dit heel goed te doen. Niet iets om heel erg tegenop te zien qua pijn. Natuurlijk vliegt het je aan als je de operatiekamer ingereden wordt. Dat zal altijd zo zijn. Maar toen ik wakker werd voelde ik echt geen pijn en kon ik vrij snel naar huis. Sterker nog ik had zo'n honger dat we mooi even langs de mac gereden zijn(:


Ik zal snel weer wat schrijven. Ben met dit stukje nu een uur bezig geweest! Ik ben echt heel warrig in mijn hoofd, hoop echt dat dat minder gaat worden...


Liefs Josine

[Luna MKS]

Wat een mooi en uitgebreid verslag!❤ Ik kan begrijpen dat het je veel energie kostte om te schrijven.
Nu lekker uitrusten en hopelijk voel je je snel wat sterker!

Al mijn liefs, Luna

[Margreet]

Wat fijn, dat het zo goed gegaan is. Wat een emoties allemaal. Doe rustig aan, zodat je lekker herstelt. Vooral geen stress. Bedankt voor je verhaal.
Dikke knuffel,
Margreet

[Essi]

🥳
Je hebt het achter de rug.
Nu op naar herstel.
Heel veel liefs essi