Allereerst wat fijn om al die berichten van iedereen te lezen, het geeft me kracht, hoop en het gevoel er niet alleen voor te staan, dankjulliewel!
Mijn naam is Lexje, 43 jaar en al jaren aan het tobben met mijn lijf en hoofd! In 2004 een borstvergroting laten doen met anatomische siliconen implantaten en wat was ik blij, eindelijk borsten en bye bye AA cup!
Nu heb ik al jaren uiteenlopende klachten die alleen maar verergeren zoals depressies, chronisch vermoeidheid, concentratiestoornis, brainfog, oogontstekingen ,huidklachten, darmklachten,hoofdpijn,schouder-en nekklachten ,bekkenonsteking, candida die niet reageert op medicatie en nog wel meer klachten dit alles heeft geleid tot weinig toekomstperspectief. Ik heb 2 jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn baan omdat ik niet meer functioneerde en word maar zieker en zieker en wil zo graag leven.
In 2015 is de auto-immuunziekte colitis ulcerosa gediagnosticeerd, eindelijk dacht ik dit is het dan ..... veel geprobeerd wat medicatie en leefstijl betreft nu sinds mei dit jaar om de zoveel weken infuustherapie in de vorm van het onderdrukken van mijn immuunsysteem die de ontsteking in mijn darmen moet aanpakken. Ook dit lijkt niet te helpen, ben zo aan mezelf gaan twijfelen, zot het dan tussen mijn oren, waarom ben ik niet blij en kan ik niet genieten, terwijl ik anti-depressiva slik? Waarom ben ik zo moe ,terwijl ik er alles aan doe om mijn leefstijl aan te pakken in de vorm van voeding ,slaap, bewegen etcetera.
Zou er psychisch iets aan de hand zijn? Burn out werd er gezegd , oké naar de psycholoog en daar onder behandeling, misschien traumatische ervaringen niet goed verwerkt? Oke, aan de slag ermee, een aantal EMDR sessies verder nog weinig verbetering ,nou ja misschien heeft het tijd nodig? Verder met de zoektocht, uiteindelijk in het voorjaar van dit jaar op het punt gestaan om mijn dikke darm te laten verwijderen, ik werd alleen maar zieker en zieker ......dan maar leven met een stoma dacht ik alles beter dan dit. Ik was een toeschouwer van mijn eigen leven, ik stond erbij en ik keek ernaar ipv van een deelnemer en de regie in handen heeft. Ik wist t niet meer ,voel me waardeloos en heb het idee nooit meer te herstellen en een slap aftreksel re zijn van wie ik ooit was positief,blij,ambitieus,gemotiveerd en strijdlustig.
Totdat ik werd geattendeerd door een vriend op de aanwezigheid van de implantaten ,hierdoor kwam ik uit bij de uitzending van Radar en hierin ben ik niet alleen heb ik al gemerkt.
Van het ene kwam het andere en ben ik op een site met lijst van symptomen terechtgekomen.....OH MY GOD
THAT'S ME!!! Het leek wel een trechter waarin ik al mijn klachten gooide en de oorzaak van mijn klachten gevonden leek te zijn. Dit was afgelopen vrijdagavond, wilde meteen in actie komen maar ja moest even geduld hebben tot maandag.
Maandag meteen mijn directe verpleegkundige van de darmziekten gebeld en het verhaal en mijn vermoedens gedeeld. Jeetje wat vond ik dat spannend ,zullen ze me geloven en nemen ze me serieus???
En gelukkig, zij hoorde mijn verhaal aan en was het met me eens,ze had dit een keer eerder gezien in de praktijk alleen moest ik wel via de huisarts een verwijzing aanvragen ,dit was namelijk niet de specialisatie van mijn internist.
Hmmmm, oké geen probleem, doen we dat.... jammer net 15.00 uur geweest ,dan maar wachten tot de volgende dag.
Hopelijk word ik weer serieus genomen....spannend!
Halleluja, de dokter was het roerend net me eens en vroeg wat hij dan nu moest doen om mij goed door te verwijzen.
Gelukkig had ik op dit forum ook al het een en ander gelezen en dat een indicatie kan zijn dat de colitis ulcerosa is ontstaan na het plaatsen van de borstimplantaten en de huidige therapie weinig uithaalde. Zo gezegd ,zo gedaan binnen een half uur mijn doorverwijzing binnen, met de verpleegkundige had ik afgesproken haar op de hoogtebte houden en zij zou haar uiterste best doen mij ergens tussen te plaatsen omdat zij de urgentie en de wanhoop begreep.
Zooooo fijn, later die dag kreeg ik bericht dat ik 5 november mijn eerste afspraak heb bij de plastisch chirurg!
Ik ben zo blij en kan niet wachten tot het zover is, weg met die dingen en ik hoop op lipofilling zodat ik niet helemaal verminkt door t leven hoef te gaan.
Maar eerste prioriteit is eruit met die rommel, heeft me zoveel van mijn leven gekost......dit nooit meer!!!
Ik wil mijn leven terug en weer kunnen genieten, heb goede hoop dat dit gaat lukken.🥰
Als jullie nog tips en/of adviezen hebben,deze zijn meer dan welkom!
Dankjulliewel voor het lezen van mijn verhaal en hoop jullie nog te kunnen bestoken met heel veel positieve berichten!
Lieve groet,
Lexje
