Het is 18:15 uur. Ik ontwaak rustig van de narcose en kijk scheef op de klok en denk dat het 17:15 uur is. Mooi, twee uur later, denk ik nog... een kwartier later voel ik me steeds meer wakker en voel ik m’n lege maag en volle blaas. Even wachten tot ik minder duizelig ben en dan mag ik naar de wc. Wat een verschil met het ontwaken na de bv 12 jaar geleden! Ik had toen heel veel pijn, kon moeilijk ademen door het strakke topje en kon niet zonder hulp omhoog. Dat gaat nu allemaal veel beter! Pas toen de verpleegkundige vertelde dat het wat langer had geduurd dan normaal en dat dr Kappel het straks zou uitleggen zag ik op de klok dat het een uur later was dan ik dacht. Drie uur had de operatie dus geduurd. Slik...
Dr Kappel kwam tegen 19:00 uur en vertelde mijn man en mij wat ze had aangetroffen. Ze was er van geschrokken en samen met haar team heeft ze alle zeilen bijgezet. Ik vond het verschrikkelijk om ze te zien liggen in dat bakje, maar tegelijkertijd een keiharde bevestiging dat ik dus niet gek was. Er was écht wat mis en ik heb daar zeker twee jaar mee rondgelopen. De emoties kwamen er al snel flink uit. Had ik maar naar m’n gevoel (en naar dr Kappel) geluisterd toen ik twee jaar geleden aan de bel trok. Boos op de chirurgen die mij toen hebben gerustgesteld en gesust. Pfff, maar tegelijkertijd ook ontzettend opgelucht dat ze er nu uit zijn. Ook al ben ik nu “leeg” en moet ik alweer m’n topje af en toe ophijsen...
Kortom een avond vol ontladingen. Nu begint het herstel. Foto’s volgen snel. Weet ook nog niet hoe dat moet op dit forum.
Nog steeds ontdaan en ook opgelucht dat het eruit is. Ik hoop zo dat er niet veel in mijn lijf is blijven zitten. Dat is nu mijn grootste angst. Totaal geen controle op. Foto’s van m’n borsten volgen ook nog. Daar ben ik nu nog niet aan toe.
Ik ben ook heel benieuwd naar jouw resultaat na 15 jaar. 
jee DME wat een schok moet dat zijn...!