Explantatie bij dr van Selms
Geplaatst: 11 dec 2019 11:16
Hallo allemaal,
Hier dan eindelijk ook mijn verhaal over de explantatie bij dr. van Selms. Het ging ineens allemaal erg snel na een jaar lang niet geloofd te worden. 3 December had ik een intake gesprek met dr van Selms en de 9de kon ik al met 'spoed' geopereerd worden. Er was iemand uitgevallen en hij vond mij wel een geval die echt zo snel mogelijk geholpen moest worden dus werd ik opgebeld.
Hopelijk is het verhaal een beetje te volgen, ben nog wat duf in mijn hoofd dus kan soms wat gek opgeschreven staan
9 december was het zover... We mochten ons al om 8:15 melden dus het was vroeg opstaan, helemaal omdat wij uit friesland komen en we dus rond half 6 van huis wegreden. Ik moet zeggen dat het een erg stille autorit was
Daar aangekomen mochten we eerst plaatsnemen in de wachtkamer en werden we later door de receptioniste naar de lift begeleid richting de 2de verdieping. In een kamertje kon ik me omkleden en afscheid nemen van mijn man en daar ging ik..met lood in mijn schoenen maar toch ook opgewekt.
Wanneer ik de ruimte met de bedden in kwam ging die lood uit mijn schoenen snel weg, wat een ontzettende lieve mensen daar en wat babbelen ze lekker mee. Dokter van Selms kwam nog even snel om het hoekje kijken om wat af te tekenen en toen was het al bijna zover. Infuus erin, antibiotica er meteen doorheen en de anesthesist kwam me al ophalen, zo ontzettend snel allemaal.
De mensen in de OK waren ook echt super lief en aardig en lieten me helemaal tot rust komen, want gespannen was ik zeker.
Voor ik het wist werd ik alweer wakker en lag ik ineens weer in een normaal bed en spiekte ik onder mijn deken. Daar zijn ze weer (naja veel is het niet maar wel weer vertrouwd) en nu op naar een betere toekomst. Ik kreeg een lekker ijsje, broodje en kopje thee en ze lieten direct de fotos aan mij zien die ze tijdens de operatie hebben gemaakt (daar had ik bewust om gevraagd). Wat fijn om dat te kunnen zien!
Dokter van Selms kwam ook nog even langs voor een praatje en hij melde mij dat de implantaten er heel uit zijn gekomen. Hoe dan? dacht ik meteen. Volgens de echo had ik beiderzijds een intracapsulair ruptuur..blijkbaar toch niet en daar zijn we erg blij mee natuurlijk.
De implantaten zien er echt nog als nieuw uit dus dat is een fijn gevoel.
Nu ben ik 2 dagen verder en ik moet zeggen dat het herstel echt goed gaat. Gister al lekker gedouched en mijn man helpt me dan nog wel met mijn shirt aantrekken want dat wil nog niet zo lekker met mijn littekens maar verder niets te klagen.
De misselijkheid die ik voor de explantatie elke dag 24/7 had is echt enorm verminderd tot bijna niet meer. Ik heb nu vooral telkens een weeeig gevoel in mijn buik maar dat kan natuurlijk ook goed door de medicatie komen. Zelf ben ik nog wel erg duf van de narcose maar dat is ook niet belemmerend hier. Loop heerlijk in mijn huispak door het huis heen en geniet even van alle rust.
Mijn kinderen zijn ontzettend nieuwsgierig, helemaal de jongste die wil alles al zien. We wachten nog heel even tot het een beetje hersteld is en dan mogen ze van mij kijken. De prothesen hebben ze wel al even bekeken want dat was toch wel gek dat dat in mama's lichaam zat.
Ik hoop dat ik per dag me telkens een stukje beter mag voelen. Maak regelmatig foto's om te kijken hoe mijn borsten zich weer wat 'herstellen', merk dat er nu vocht in zit. Het valt me nog alles mee aangezien ik wel weer straks terug ben bij cup AA denk ik.
Hier dan eindelijk ook mijn verhaal over de explantatie bij dr. van Selms. Het ging ineens allemaal erg snel na een jaar lang niet geloofd te worden. 3 December had ik een intake gesprek met dr van Selms en de 9de kon ik al met 'spoed' geopereerd worden. Er was iemand uitgevallen en hij vond mij wel een geval die echt zo snel mogelijk geholpen moest worden dus werd ik opgebeld.
Hopelijk is het verhaal een beetje te volgen, ben nog wat duf in mijn hoofd dus kan soms wat gek opgeschreven staan
9 december was het zover... We mochten ons al om 8:15 melden dus het was vroeg opstaan, helemaal omdat wij uit friesland komen en we dus rond half 6 van huis wegreden. Ik moet zeggen dat het een erg stille autorit was
Daar aangekomen mochten we eerst plaatsnemen in de wachtkamer en werden we later door de receptioniste naar de lift begeleid richting de 2de verdieping. In een kamertje kon ik me omkleden en afscheid nemen van mijn man en daar ging ik..met lood in mijn schoenen maar toch ook opgewekt.
Wanneer ik de ruimte met de bedden in kwam ging die lood uit mijn schoenen snel weg, wat een ontzettende lieve mensen daar en wat babbelen ze lekker mee. Dokter van Selms kwam nog even snel om het hoekje kijken om wat af te tekenen en toen was het al bijna zover. Infuus erin, antibiotica er meteen doorheen en de anesthesist kwam me al ophalen, zo ontzettend snel allemaal.
De mensen in de OK waren ook echt super lief en aardig en lieten me helemaal tot rust komen, want gespannen was ik zeker.
Voor ik het wist werd ik alweer wakker en lag ik ineens weer in een normaal bed en spiekte ik onder mijn deken. Daar zijn ze weer (naja veel is het niet maar wel weer vertrouwd) en nu op naar een betere toekomst. Ik kreeg een lekker ijsje, broodje en kopje thee en ze lieten direct de fotos aan mij zien die ze tijdens de operatie hebben gemaakt (daar had ik bewust om gevraagd). Wat fijn om dat te kunnen zien!
Dokter van Selms kwam ook nog even langs voor een praatje en hij melde mij dat de implantaten er heel uit zijn gekomen. Hoe dan? dacht ik meteen. Volgens de echo had ik beiderzijds een intracapsulair ruptuur..blijkbaar toch niet en daar zijn we erg blij mee natuurlijk.
De implantaten zien er echt nog als nieuw uit dus dat is een fijn gevoel.
Nu ben ik 2 dagen verder en ik moet zeggen dat het herstel echt goed gaat. Gister al lekker gedouched en mijn man helpt me dan nog wel met mijn shirt aantrekken want dat wil nog niet zo lekker met mijn littekens maar verder niets te klagen.
De misselijkheid die ik voor de explantatie elke dag 24/7 had is echt enorm verminderd tot bijna niet meer. Ik heb nu vooral telkens een weeeig gevoel in mijn buik maar dat kan natuurlijk ook goed door de medicatie komen. Zelf ben ik nog wel erg duf van de narcose maar dat is ook niet belemmerend hier. Loop heerlijk in mijn huispak door het huis heen en geniet even van alle rust.
Mijn kinderen zijn ontzettend nieuwsgierig, helemaal de jongste die wil alles al zien. We wachten nog heel even tot het een beetje hersteld is en dan mogen ze van mij kijken. De prothesen hebben ze wel al even bekeken want dat was toch wel gek dat dat in mama's lichaam zat.
Ik hoop dat ik per dag me telkens een stukje beter mag voelen. Maak regelmatig foto's om te kijken hoe mijn borsten zich weer wat 'herstellen', merk dat er nu vocht in zit. Het valt me nog alles mee aangezien ik wel weer straks terug ben bij cup AA denk ik.
.