Explantatie door dokter Kappel
Geplaatst: 22 jun 2018 06:32
Nou, daar gaan we dan. Onderweg naar Vleuten. Het is vandaag 22 juni. Ik moet me melden om 7.30 uur en 8.15 ga ik onder het mes. Gelukkig heb ik Frederique ook van dit forum in mijn achterhoofd en weet ik dat ik vandaag niet de enige ben ik onder het mes moet. Dat geeft enorm veel steun. Ik liep net nog door de stad onderweg naar het station want heen ga ik met het OV, allemaal dronken mensen overal. Een andere wereld want je weet wat je staat te wachten. Gisteren de dag voor mijn operatie was een hectische dag. Ik had deadlines en een gedeeltelijke verhuizing dat ik allemaal klaar wilde hebben voordat het vrijdag was. De emotionele vloed kwam gisteren allemaal over me heen. Ik moest zoveel dingen doen, maar ik kón het niet. Ik was moe, moest me voorbereiden op de operatie, maar moest het klaar krijgen anders zou ik met die stress in mijn hoofd zitten tijdens mijn herstel. Ik was om 21.00 uur klaar met alles, had een lange douche genomen, mijn nagels geknipt, mijn wenkbrauwen geepileerd, alles geschoren en klaar voor bed. Ik heb foto’s gemaakt van mijn borsten en vind het spannend om afscheid te nemen. Mijn vriend vroeg: ‘Ga je ze missen?’. Ik antwoordde met dat ik ze alleen zou missen als ik kleren aanhad voor de vorm, maar fysiek ben ik blij als ze eruit zijn. Ze voelen toch aan als plastic tjjdbommen.
Tijd om mijn verhaal te posten. Ik ben nu pas 22 jaar oud en heb een borstvergroting ondergaan toen ik net 20 was. Terwijl ik dit opschrijf voel ik een wanhopig gevoel, 20 jaar, 22 jaar, allebei veels en veels te jong. Ik pleit ervoor dat ze de wet veranderen naar op z’n minst 21 om zo een hevige operatie en lichaamsverandering te ondergaan. Ik heb een geschiedenis van onzekerheid en mentale strijd. Ik ben opgevoed met veel spanningen in huis, veel ruzie’s, en vertaalde het onvermogen te luisteren naar, aanvaarden of verwoorden van gevoelens op als een interne prestatie druk waarbij het zich vertaalde naar onzekerheid. Mijn leven als puber bestond uit extremen om deze spanningen weg te werken, waarbij ik altijd dacht dat ik volwassen was. Waarschijnlijk dacht ik dat omdat ik meer had meegemaakt dan een leeftijdsgenoot, maar feitelijk waren mijn hersenen nog onvolwassen voor mijn 21ste.
Deze inleiding was nodig om tot mijn verhaal te komen. Als ik kijk naar mijn onzekerheden waren ze altijd een projectie. Ik heb tijdens mijn pubertijd geen last gehad van ‘te kleine borsten’. Ze waren dan ook een cup B en niet persé veel kleiner dan anderen. Vanuit extremen ben ik echter op mijn 19e begonnen met fitness en gezond eten. Ik vond al gauw op social media foto’s van bikinifitness wedstrijden van vrouwen. En je raad het al, beïnvloedbaar dat ik was voor deze externe prikkels besloot ik om hier mijn zinnen op te zetten; bodybuilden. Ik zocht een coach, ging op een streng dieet en op een sportschema van 5-6 dagen per week. Tijdens deze omslag voor mijn lichaam merkte ik dat mijn borsten kleiner werden. Ineens wat dat het overkoepelende probleem in mijn leven; ik had te kleine borsten. Als ik realistisch terug kijk kreeg ik inderdaad kleinere borstjes, van een grote B/kleine C ging ik in een aantal maanden naar een A. Wat niet realistisch is, is dat een lichaamsdeel een zodanige projectie van onzekerheid mag worden dat het moet worden veranderd. Ik denk dat dit de kern is van mijn bericht en de reden dat ik dit bericht wil delen.
Enfin. Het besluit om een borstvergroting te ondergaan had ik snel gemaakt. Ik weet nog hoe bizar het was, ik browsde op het internet alsof ik kleren aan het shoppen was. Op zoek naar een arts en naar foto’s van voor en na’s. De risico’s waren toegelicht: nabloedingen en kapselcontractie. Maar veel langdurige problemen waren op de websites die ik heb bezocht, niet te vinden. Eventueel zou er af en toe zenuwpijn kunnen ontstaan maar de pijn zou vanzelf overgaan.
Ik ben bij dokter Koeijers van kliniek Veldhoven op consult geweest om ‘borsten te passen’. Ik weet zijn opmerking nog te herinneren. ‘Ik neem twee maten mee naar de operatie, volgens mij hou jij wel van grote borsten dus dat komt helemaal goed’. De operatie was in Amsterdam. Mijn moeder was mee en net voor de operatie toen ik getekend en wel op bed lag zag ik de angst in haar ogen, ‘niet te groot he, zeg dat ze ze niet te groot doen’. Het moment dat ik de OK in reed kwam het pas écht tot me. Ze zouden snijden in mijn gezonde lichaam om er dingen in te stoppen. Waarom zou een gezond mens zichzelf dit aandoen? Wat zijn we voor een wezens dat we dit aan onszelf toelaten? Ik wist wat me te wachten stond, maar het komt pas tot je als je geen weg meer terug hebt. Ik herinner me het gevoel nog. Ik denk dat ik als ik een keus had op het állerlaatste moment, ik me had teruggetrokken. Maar ik had het over me heen geroepen en ben de operatie ondergaan. Alleen toen ik wakker werd keek ik naar beneden en barsste in tranen uit van geluk. Dus zo voelde het om borsten te hebben.
Ongeveer één jaar heb ik er plezier van gehad. Ik leerde mijn vriend net daarna kennen, hij is ook de enige man die ze ooit heeft gezien. Ik bleef donkere littekens houden, wellicht omdat ik redelijk snel terug de sportschool indook om te trainen voor mijn lang geplande wedstrijd. De littekens heb ik geaccepteerd, mijn vriend heeft ze nooit erg gevonden. Hij had nooit verwacht dat hij nepborsten mooi zou vinden, maar hij werd verliefd op mij als persoon dus vond alles aan me mooi. Er is ook geen enkel ogenblik geweest dat ik de operatie van nu niet zou doen uit angst dat hij het niet mooi zou vinden. Hij steunt me door dik en dun.
In dat jaar is er veel gebeurd, verhuisd naar een andere stad, de studie weer hervat en werk opgepakt. Uiteindelijk was het doen van een wedstrijd niet meer haalbaar. Het wijze besluit heb ik genomen om deze niet meer te doen.
Wanneer begonnen mijn klachten? Ik denk dat het ongeveer 1,5 geleden was, dus 1 jaar na mijn borstvergroting. Ik kreeg last van intensie vermoeidheid en misselijkheid. Tijdens werk begon ik te zweten en werd ik bijna zwart voor mijn ogen. Na een aantal maanden is deze misselijkheid over gegaan. Wellicht hoort het ook bij de leeftijd. Ongeveer drie kwart jaar geleden begonnen de steken. Ik kreeg steken op mijn borstbeen, aan de zijkanten van mijn borsten en het trok een stukje door naar boven. Ik vroeg me af wat dit was, want dit hoorde niet.. Ik leek er iedere dag last van te hebben en mijn vriend begon zich zorgen te maken. Ik heb ze onder de spier en precies de aanhechtingen leken ook pijn te doen. Tijdens een afspraak bij dokter Koeijers zei hij dat hij het probleem wilde verhelpen met botox, zo hup even wat botox erin want dat zou de spier verslappen waardoor je de klachten niet meer zou hebben. Toen hij op mijn pijnlijke plekken drukte viel ik bijna flauw, dat ik bijna flauwviel was voor mij een bevestiging dat er iets zit wat niet hoort. Ik kon niet antwoorden op zijn vraag of ik het wilde want ik was flauw aan het vallen. Toen ze assistente vroeg of ik het wel wilde zei ik, nee ik wil geen symptoom bestrijding, ik wil het probleem verholpen hebben. Ik had naast pijn ook nog onverklaarbare klachten zoals vaginale candida, opgevolgd door een vaginale bacterie en weer terug naar een candida. Wat was er toch aan de hand de hele tijd. Ook haal ik sinds een half jaar na iedere douchebeurt een haarnest uit mijn hoofd. Ik hoop van harte dat ik deze klachten kan toekennen aan de plastic borsten die ik mijn lichaam zitten. Ik hoop dan ook dat deze zullen weggaan als ik ze heb laten verwijderen.
Toen kwam ik op dit forum terecht. Ik wilde ze niet meer. Mijn gezondheid stond op het spel en ik weet niet wat de langertermijn gevolgen zijn. Als ik denk aan de toekomst, wil ik geen plastic overbrengen aan mijn kinderen door mijn lichaam of tepels bij de borstvoeding. Ik wil geen voorbeeld zijn aan mijn kinderen dat jezelf veranderen oké is en dat dat zonder lichamelijke risico’s gepaard gaat. Ik wil niet de rest van mijn leven met pijn rondlopen en het rationaliseren als, ach hoort erbij.
Op basis van reviews ben ik bij dokter Kappel terecht gekomen. Ze praatte veel, soms door me heen en heel duidelijk waardoor ik me wellicht overdonderd voelde. Toch vertrouwde ik haar kunnen. Het feit dat ze gehoord gaf aan vrouwen met klachten van siliconen, haar eigen praktijk runt en tegen de cosmetische industrie in gaat om haar onderzoeken te publiceren, getuigt van een sterke wilskracht en expertise.
In april ging ik naar Zwolle op consult, in de zomer kon ik terecht. Zodoende is het vandaag tijd voor de verlossing. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik haal steun uit jullie.
Liefs,
xx
Tijd om mijn verhaal te posten. Ik ben nu pas 22 jaar oud en heb een borstvergroting ondergaan toen ik net 20 was. Terwijl ik dit opschrijf voel ik een wanhopig gevoel, 20 jaar, 22 jaar, allebei veels en veels te jong. Ik pleit ervoor dat ze de wet veranderen naar op z’n minst 21 om zo een hevige operatie en lichaamsverandering te ondergaan. Ik heb een geschiedenis van onzekerheid en mentale strijd. Ik ben opgevoed met veel spanningen in huis, veel ruzie’s, en vertaalde het onvermogen te luisteren naar, aanvaarden of verwoorden van gevoelens op als een interne prestatie druk waarbij het zich vertaalde naar onzekerheid. Mijn leven als puber bestond uit extremen om deze spanningen weg te werken, waarbij ik altijd dacht dat ik volwassen was. Waarschijnlijk dacht ik dat omdat ik meer had meegemaakt dan een leeftijdsgenoot, maar feitelijk waren mijn hersenen nog onvolwassen voor mijn 21ste.
Deze inleiding was nodig om tot mijn verhaal te komen. Als ik kijk naar mijn onzekerheden waren ze altijd een projectie. Ik heb tijdens mijn pubertijd geen last gehad van ‘te kleine borsten’. Ze waren dan ook een cup B en niet persé veel kleiner dan anderen. Vanuit extremen ben ik echter op mijn 19e begonnen met fitness en gezond eten. Ik vond al gauw op social media foto’s van bikinifitness wedstrijden van vrouwen. En je raad het al, beïnvloedbaar dat ik was voor deze externe prikkels besloot ik om hier mijn zinnen op te zetten; bodybuilden. Ik zocht een coach, ging op een streng dieet en op een sportschema van 5-6 dagen per week. Tijdens deze omslag voor mijn lichaam merkte ik dat mijn borsten kleiner werden. Ineens wat dat het overkoepelende probleem in mijn leven; ik had te kleine borsten. Als ik realistisch terug kijk kreeg ik inderdaad kleinere borstjes, van een grote B/kleine C ging ik in een aantal maanden naar een A. Wat niet realistisch is, is dat een lichaamsdeel een zodanige projectie van onzekerheid mag worden dat het moet worden veranderd. Ik denk dat dit de kern is van mijn bericht en de reden dat ik dit bericht wil delen.
Enfin. Het besluit om een borstvergroting te ondergaan had ik snel gemaakt. Ik weet nog hoe bizar het was, ik browsde op het internet alsof ik kleren aan het shoppen was. Op zoek naar een arts en naar foto’s van voor en na’s. De risico’s waren toegelicht: nabloedingen en kapselcontractie. Maar veel langdurige problemen waren op de websites die ik heb bezocht, niet te vinden. Eventueel zou er af en toe zenuwpijn kunnen ontstaan maar de pijn zou vanzelf overgaan.
Ik ben bij dokter Koeijers van kliniek Veldhoven op consult geweest om ‘borsten te passen’. Ik weet zijn opmerking nog te herinneren. ‘Ik neem twee maten mee naar de operatie, volgens mij hou jij wel van grote borsten dus dat komt helemaal goed’. De operatie was in Amsterdam. Mijn moeder was mee en net voor de operatie toen ik getekend en wel op bed lag zag ik de angst in haar ogen, ‘niet te groot he, zeg dat ze ze niet te groot doen’. Het moment dat ik de OK in reed kwam het pas écht tot me. Ze zouden snijden in mijn gezonde lichaam om er dingen in te stoppen. Waarom zou een gezond mens zichzelf dit aandoen? Wat zijn we voor een wezens dat we dit aan onszelf toelaten? Ik wist wat me te wachten stond, maar het komt pas tot je als je geen weg meer terug hebt. Ik herinner me het gevoel nog. Ik denk dat ik als ik een keus had op het állerlaatste moment, ik me had teruggetrokken. Maar ik had het over me heen geroepen en ben de operatie ondergaan. Alleen toen ik wakker werd keek ik naar beneden en barsste in tranen uit van geluk. Dus zo voelde het om borsten te hebben.
Ongeveer één jaar heb ik er plezier van gehad. Ik leerde mijn vriend net daarna kennen, hij is ook de enige man die ze ooit heeft gezien. Ik bleef donkere littekens houden, wellicht omdat ik redelijk snel terug de sportschool indook om te trainen voor mijn lang geplande wedstrijd. De littekens heb ik geaccepteerd, mijn vriend heeft ze nooit erg gevonden. Hij had nooit verwacht dat hij nepborsten mooi zou vinden, maar hij werd verliefd op mij als persoon dus vond alles aan me mooi. Er is ook geen enkel ogenblik geweest dat ik de operatie van nu niet zou doen uit angst dat hij het niet mooi zou vinden. Hij steunt me door dik en dun.
In dat jaar is er veel gebeurd, verhuisd naar een andere stad, de studie weer hervat en werk opgepakt. Uiteindelijk was het doen van een wedstrijd niet meer haalbaar. Het wijze besluit heb ik genomen om deze niet meer te doen.
Wanneer begonnen mijn klachten? Ik denk dat het ongeveer 1,5 geleden was, dus 1 jaar na mijn borstvergroting. Ik kreeg last van intensie vermoeidheid en misselijkheid. Tijdens werk begon ik te zweten en werd ik bijna zwart voor mijn ogen. Na een aantal maanden is deze misselijkheid over gegaan. Wellicht hoort het ook bij de leeftijd. Ongeveer drie kwart jaar geleden begonnen de steken. Ik kreeg steken op mijn borstbeen, aan de zijkanten van mijn borsten en het trok een stukje door naar boven. Ik vroeg me af wat dit was, want dit hoorde niet.. Ik leek er iedere dag last van te hebben en mijn vriend begon zich zorgen te maken. Ik heb ze onder de spier en precies de aanhechtingen leken ook pijn te doen. Tijdens een afspraak bij dokter Koeijers zei hij dat hij het probleem wilde verhelpen met botox, zo hup even wat botox erin want dat zou de spier verslappen waardoor je de klachten niet meer zou hebben. Toen hij op mijn pijnlijke plekken drukte viel ik bijna flauw, dat ik bijna flauwviel was voor mij een bevestiging dat er iets zit wat niet hoort. Ik kon niet antwoorden op zijn vraag of ik het wilde want ik was flauw aan het vallen. Toen ze assistente vroeg of ik het wel wilde zei ik, nee ik wil geen symptoom bestrijding, ik wil het probleem verholpen hebben. Ik had naast pijn ook nog onverklaarbare klachten zoals vaginale candida, opgevolgd door een vaginale bacterie en weer terug naar een candida. Wat was er toch aan de hand de hele tijd. Ook haal ik sinds een half jaar na iedere douchebeurt een haarnest uit mijn hoofd. Ik hoop van harte dat ik deze klachten kan toekennen aan de plastic borsten die ik mijn lichaam zitten. Ik hoop dan ook dat deze zullen weggaan als ik ze heb laten verwijderen.
Toen kwam ik op dit forum terecht. Ik wilde ze niet meer. Mijn gezondheid stond op het spel en ik weet niet wat de langertermijn gevolgen zijn. Als ik denk aan de toekomst, wil ik geen plastic overbrengen aan mijn kinderen door mijn lichaam of tepels bij de borstvoeding. Ik wil geen voorbeeld zijn aan mijn kinderen dat jezelf veranderen oké is en dat dat zonder lichamelijke risico’s gepaard gaat. Ik wil niet de rest van mijn leven met pijn rondlopen en het rationaliseren als, ach hoort erbij.
Op basis van reviews ben ik bij dokter Kappel terecht gekomen. Ze praatte veel, soms door me heen en heel duidelijk waardoor ik me wellicht overdonderd voelde. Toch vertrouwde ik haar kunnen. Het feit dat ze gehoord gaf aan vrouwen met klachten van siliconen, haar eigen praktijk runt en tegen de cosmetische industrie in gaat om haar onderzoeken te publiceren, getuigt van een sterke wilskracht en expertise.
In april ging ik naar Zwolle op consult, in de zomer kon ik terecht. Zodoende is het vandaag tijd voor de verlossing. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik haal steun uit jullie.
Liefs,
xx
laat het herstel maar beginnen!