Hier dan eindelijk een verslagje van hoe m’n explantatie is gegaan.
Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover.
Na een lange autorit vol emoties kwamen we aan bij de kliniek daar werden we opgevangen door de dochter van dr. Kappel ook al zo’n ontzettend lief mens.
Ze bracht ons naar de wachtruimte ( heel gezellig met een haardje en een heerlijke bank) en hier mocht ik samen met mijn partner nog even wachten.
De verpleegkundige kwam ons vertellen dat het wat uitliep maar dat ze me snel zou komen halen.
Ik was zo blij dat m’n man gewoon bij me mocht blijven.
Toen was het zo ver, ik was aan de beurt.
Ineens sloegen de zenuwen weer wat toe maar nog wel onder controle.
In de ruimte waar ik naartoe gebracht werd lag al een vrouw die al geopereerd was en die zat er al best weer fris en fruitig bij dat verbaasde me en gaf me een beetje rust.
Ik moest me omkleden en mocht in bed gaan liggen,
Hier werd het infuus ingebracht en dr Kappel en een man die haar assisteert kwamen nog even foto’s maken.
En ze vertelde dat dit de eerste dag op de nieuwe locatie was en dat het voor iedereen nog een beetje wennen was, toen ik dat hoorde was ik 1. Blij dat ik dit niet van te voren wist en 2. Blij dat ik als 3e aan de beurt was.
Het hele team was zo ontzettend lief de heletijd.
Toen ik werd opgehaald werd er net een andere vrouw de kamer ingereden die was nog wat duf van de narcose maar ook zij had net een explantatie gehad.
Op de O.K. werd ik ineens toch wel heel zenuwachtig er waren zoveel mensen en aan alle kanten gebeurde wat,
Armsteunen waar m’n armen op moesten, vragen die ik als laatste check moest beantwoorden, plakkers die op me geplakt werden en toen begon ik ineens wat te trillen en te huilen maar iedereen was zo lief dr. Kappel hield m’n hand vast en veegde met haar handen m’n tranen weg en zei dat alles goed zou komen.
De assistent-anesthesist was een hele vrolijke man die me probeerde af te leiden en tot rust te brengen en weer iemand anders aaide over m’n hoofd dus uiteindelijk toch heel rustig onder narcose gegaan.
En toen werd ik wakker gemaakt, volledig in de war geen idee waar ik was heel erg aan t huilen en trillen.
Tot nu toe geen idee waarom ik denk alle spanning die eruit kwam toen ik er geen controle meer over had.
Omdat er verder niemand meer op de kamer lag mocht m’n man meteen naar me toe dat was heel fijn.
Ik kwam rustig bij en kreeg een broodje en een kopje thee
Na een tijdje kwam dr Kappel om te vertellen dat alles goed was gegaan.
Ze liet de protheses zien die waren nog intact maar duidelijk leger dan toen ze erin gingen, ook heeft ze veel kapsel weg kunnen halen dat was goed en slecht nieuws volgens haar want het goede nieuws was dat het herstel beter zou gaan maar het slechte nieuws was dat er nog een extra rekening zou komen
dat maakte me even niks meer uit ik was zo ontzettend blij dat die troep m’n lijf uit was! Ik mocht kiezen of ik ze mee wou of niet en ik koos ervoor om ze mee te nemen, gewoon omdat ik het interessant vind om ze goed en in alle rust te kunnen bekijken maar wie weet ook nog handig voor een later stadium in de rechtszaak tegen allergan.
Ik kreeg een cadeaubon mee om een bloemetje te bestellen en werd geholpen met aankleden.
Toen was het tijd om samen met m’n man en m’n drains richting de auto te lopen.
De autorit viel me reuze mee ik zat lekker met een neksteun en een dekentje over een beetje bij te komen en voor ik t wist waren we weer in Groningen.
Het herstel thuis valt me ook echt niet tegen.
Ik heb gisteren wel iets teveel gedaan ( was opvouwen en me bemoeit met het avond eten) en dat voel ik nu wel dus vandaag toch maar weer wat rustiger aan doen.
Ik heb zondag de hele dag koorts gehad maar dit had ik ook heel vaak voordat ik geopereerd werd dus ik denk dat dit een reactie van m’n lijf was op de operatie.
Maandag was de koorts weer weg en mochten de drains eruit.
Dit heeft m’n huisarts gedaan en ook dit viel me heel erg mee!
Het slapen op m’n rug ben ik inmiddels wel meer dan zat, maar op m’n zij vind ik nog wat ongemakkelijk dus toch nog maar even geduld hebben.
Het resultaat valt me niet heel erg tegen maar ik weet dat het nog kan veranderen.
Wel zijn ze heel slap en is het voornamelijk een hoop huid.
Misschien in de toekomst nog een borstlift maar voor nu even niks en m’n lijf de tijd geven om te herstellen.
Ik hoop dat het een beetje een duidelijk verhaal is.
En als er nog vragen zijn mag je die natuurlijk altijd vragen!
Ik had wat foto’s willen plaatsen maar dat lukt me helaas niet tot nu toe.
Succes voor de dames die nog moeten
En bedankt voor alle steun ik heb hier veel aangehad ( en nogsteeds natuurlijk)
🥰
Ik maak later een apart topic voor je aan
.
.