Onzeker, twijfel, nu de datum dichterbij komt.
Geplaatst: 06 mar 2021 10:39
Nog 4 dagen te gaan vòòr de explantatie....
Preoperatieve screening gehad, en gisteren gebeld door de operatieplanning....
Op de afdeling OK dachten ze dat dr Klein een foutje had gemaakt mbt de operatietijd en bestelde artikelen.
Ze belden omdat ze zagen dat er geen nieuwe implantaten besteld waren, en dat vonden ze blijkbaar raar !
Ik heb hen bevestigd dat er niks nieuws in moest, dus dat de arts de juiste bestelling gedaan had.....
Maar het zaadje van twijfel is ineens in mijn hoofd geplant....
Weer heb ik mijn voor-fotos bekeken van voor de explantatie, en waar ik eerst absoluut zeker was van de verwijdering, wilde ik nu ineens geen afscheid meer nemen van mijn boezem....
Wat als ik straks verminkt ben? Wat als mijn huidige vriend straks walgt van mij?
Al mijn bh's en ondergoed gaan straks niet meer passen.....
Voel ik me straks nog wel vrouw?
Zien anderen mij straks nog wel als vrouw?
Hoe gaat mijn kleding staan? Kan ik dat nog wel dragen?
Ik ben mezelf helemaal gek aan het maken
Verstandelijk weet ik dat dit voor mijn lichaam de beste keuze is....
Maar de emotionele rollercoaster is gisteren losgegaan....
Ik houd mezelf bezig met mijn hobby, knutselen...
Ik sta mezelf toe alle emoties te voelen, deze gaan nu de datum dichterbij komt van opluchting, naar angst, naar verdriet, naar blijdschap....
Het zijn onzekere dagen, en uren....
Maar ik ga het wèl doorzetten....
Voor de omgeving doe ik er wat laconiek over, maak grapjes dat ik straks bij de itty bitty titty club hoor....
Noem mezelf koos tietloos, en lach mijn stress en angst weg....
Het engste vind ik mijn eerste confrontatie met mezelf nà de explantatie....
Kan ik dat wel aan? Mijn vriend steunt me 100%, maar ik ben bang dat ook hij vreselijk schrikt van hoe ik eruit zie straks....
Afgelopen tijd ben ik ook al vaak erg ziek geweest, operaties gehad en ben ik niet echt een geweldige vriendin geweest.....
Wat als dit de druppel is die hem van me afduwt??
Waarschijnlijk zit dit allemaal tussen mijn oren hoor,
Tot op heden heeft hij mij altijd gesteund , en is nooit weggelopen, zelfs niet toen hij mij op mijn slechtst zag na het herseninfarct, en ik spugend en met enorm veel pijn na mijn laatste operatie thuis zat.
Tòch blijft het nu in mijn hoofd spoken wat als???
Wat als ik weer vrijgezel wordt, wie wil mij dan nog als ik mismaakt ben?
Wat als mijn klachten tòch niet van de prothese blijken te komen?
Wat als ik straks emotioneel instort?
Ik ga er maar gewoon vanuit dat dit er allemaal bijhoort, dat iedereen door deze rollercoaster heen moet....
Ook ik blijf gewoon de hele rit zitten, en ga door alle facetten heen....
Komende dagen beschouw ik gewoon als een rituele afscheidsperiode van mijn boezem,
Alle afscheid doet pijn, en in deze zowel fysiek als mentaal....
Straks na de explantatie ga ik eens lief voor mezelf zijn, en mooi nieuw ondergoed aanschaffen waarin ik mezelf weer mooi ga vinden, en weer vrouwelijk ga voelen.
Voor alle dames die geweest zijn, of nog gaan komen...
Preoperatieve screening gehad, en gisteren gebeld door de operatieplanning....
Op de afdeling OK dachten ze dat dr Klein een foutje had gemaakt mbt de operatietijd en bestelde artikelen.
Ze belden omdat ze zagen dat er geen nieuwe implantaten besteld waren, en dat vonden ze blijkbaar raar !
Ik heb hen bevestigd dat er niks nieuws in moest, dus dat de arts de juiste bestelling gedaan had.....
Maar het zaadje van twijfel is ineens in mijn hoofd geplant....
Weer heb ik mijn voor-fotos bekeken van voor de explantatie, en waar ik eerst absoluut zeker was van de verwijdering, wilde ik nu ineens geen afscheid meer nemen van mijn boezem....
Wat als ik straks verminkt ben? Wat als mijn huidige vriend straks walgt van mij?
Al mijn bh's en ondergoed gaan straks niet meer passen.....
Voel ik me straks nog wel vrouw?
Zien anderen mij straks nog wel als vrouw?
Hoe gaat mijn kleding staan? Kan ik dat nog wel dragen?
Ik ben mezelf helemaal gek aan het maken
Verstandelijk weet ik dat dit voor mijn lichaam de beste keuze is....
Maar de emotionele rollercoaster is gisteren losgegaan....
Ik houd mezelf bezig met mijn hobby, knutselen...
Ik sta mezelf toe alle emoties te voelen, deze gaan nu de datum dichterbij komt van opluchting, naar angst, naar verdriet, naar blijdschap....
Het zijn onzekere dagen, en uren....
Maar ik ga het wèl doorzetten....
Voor de omgeving doe ik er wat laconiek over, maak grapjes dat ik straks bij de itty bitty titty club hoor....
Noem mezelf koos tietloos, en lach mijn stress en angst weg....
Het engste vind ik mijn eerste confrontatie met mezelf nà de explantatie....
Kan ik dat wel aan? Mijn vriend steunt me 100%, maar ik ben bang dat ook hij vreselijk schrikt van hoe ik eruit zie straks....
Afgelopen tijd ben ik ook al vaak erg ziek geweest, operaties gehad en ben ik niet echt een geweldige vriendin geweest.....
Wat als dit de druppel is die hem van me afduwt??
Waarschijnlijk zit dit allemaal tussen mijn oren hoor,
Tot op heden heeft hij mij altijd gesteund , en is nooit weggelopen, zelfs niet toen hij mij op mijn slechtst zag na het herseninfarct, en ik spugend en met enorm veel pijn na mijn laatste operatie thuis zat.
Tòch blijft het nu in mijn hoofd spoken wat als???
Wat als ik weer vrijgezel wordt, wie wil mij dan nog als ik mismaakt ben?
Wat als mijn klachten tòch niet van de prothese blijken te komen?
Wat als ik straks emotioneel instort?
Ik ga er maar gewoon vanuit dat dit er allemaal bijhoort, dat iedereen door deze rollercoaster heen moet....
Ook ik blijf gewoon de hele rit zitten, en ga door alle facetten heen....
Komende dagen beschouw ik gewoon als een rituele afscheidsperiode van mijn boezem,
Alle afscheid doet pijn, en in deze zowel fysiek als mentaal....
Straks na de explantatie ga ik eens lief voor mezelf zijn, en mooi nieuw ondergoed aanschaffen waarin ik mezelf weer mooi ga vinden, en weer vrouwelijk ga voelen.
Voor alle dames die geweest zijn, of nog gaan komen...
....