Wat je schrijft over je verandering na de explantatie herken ik Luna. Ik heb dat ook, al is mijn verhaal toch een stuk minder pijnlijk dan dat van jou: ik ben immers niet ziek geworden, ik had nog een keuze. Daardoor waarschijnlijk ben ik minder fanatiek dan veel mensen die wel ziek geworden zijn.
Bij mij veranderde er al iets puur door het lezen op dit forum. Aanvankelijk dacht ik, zoals jullie weten, aan een prothesewissel, tot ik hier aan het lezen was geslagen.
Het was helemaal geen liefde op het eerste gezicht..en ik ben nu heel eerlijk en ik maak me daardoor hier ook kwetsbaar...ik vond jullie te ongenuanceerd en te fanatiek, en zo voel ik het nog weleens.
Maar ik bleef lezen, want "iets" raakte me enorm, en ik kan niet goed uitleggen wat dat nu is al wil ik het wel proberen. Het is een kwetsbaarheid die ik heel sterk voelde, de strijd van vrouwen die zo geleden hebben, die zo ziek zijn geweest en nog steeds aan het worstelen zijn om op de been te blijven. Het verweer tegen het onrecht dat hen is aangedaan, met name omdat de klachten nog steeds slechts bij uitzondering serieus worden genomen en de wil anderen te behoeden voor zo'n lijdensweg.
Ik ervoer vrouwen die eigenlijk heel gevoelig zijn, en die tegen hun natuur in zich toch moedig en strijdbaar opstellen. Slechts weinig vrouwen kiezen een BV puur voor NOG meer fun; meestal is er een periode van grote onzekerheid aan vooraf gegaan. Of een verminking: borstkanker, mastopathia, een ongeluk..
En ook al ben ik zelf niet "om": mijn hele kijk op borstvergrotingen en het belang van esthetisch mooie, perfecte borsten veranderde.
Het is niet zo dat ik nu helemaal fanatiek anti-borstvergrotingen ben, maar ik sta er zelf anders in.
Voor mijzelf is het nu fijn om natuurlijk te zijn...zonder ingrijpende hulpmiddelen, back to basic. Ook mijn kijk op "mooi" is veranderd, al besefte ik altijd wel dat een mooi innerlijk een mooi mens weergeeft. Maar ik wilde zo graag ook een mooie buitenkant hebben...ik kon mooie, knappe mensen enorm benijden...het kan zo'n voordeel zijn. Ook was ik verzot op "mooie" mannen: als ze maar sexy waren pakten ze me zo in...met teleurstellingen, maar ook echt diepe ellende tot gevolg.
Ik ben niet alleen gaan beseffen dat mijn BV mijn uiterlijk op geen enkele wijze verfraaid heeft...het was een foeilelijk resultaat...maar ook dat "nep" mij niet gelukkig kan maken: ook al zou het mooi zijn geweest, ik was op den duur gaan verlangen naar "echt". Niet alleen op het gebied van uiterlijk, ook in bijvoorbeeld de liefde....gladde praatjes, zoetgevooisd geslijm en oppervlakkig macho tamtam raken me niet meer. Ik verlang "echt" voor mezelf op zoveel mogelijk gebieden van het leven.
Met mijn borstjes ben ik blij, al zijn ze verre van perfect. Ik houd extra veel van ze omdat ze zo lang ze bestaan zoveel te lijden hebben gehad, deels door mijn eigen beslissingen.
En ik ben vooral blij DAT ik nu in staat ben er volledig tevreden mee te zijn, dat ik het heerlijk vind om erin te knijpen en te voelen dat het gewoon van mij is..
In het verlengde daarvan ben ik gemakkelijker geworden met kleding, minder tuttelig op het gebied van make-up en haar. Extensions heb ik ooit ook gehad, maar ik pieker er niet meer over nu, al heb ik fijn, heel stijl haar waar niet heel veel mee te beginnen is en dat gaat pieken wanneer het langer wordt.
Het is niet zo dat ik content ben met mijn uiterlijk, ik ben simpelweg niet mooi. Maar ik vind het wel best, ik ben er amper mee bezig, het is nauwelijks een item meer.
Spullen die ik niet meer nodig heb geef ik weg aan mensen die het goed kunnen gebruiken, en ik snuffel in kringloopwinkels en op de marktplaats.
Het is net of ik door dit forum weer een stuk dichter bij mezelf ben gekomen.
Nou is het niet zo dat ik alle verval maar accepteer hoor, als ik een tand zou verliezen ga ik toch echt voor een implantaat!
Dat ijdele blijf ik altijd een beetje houden, en misschien is dat maar goed ook...
Hoop dat jullie kijken en dat het jullie een beetje helpt in deze moeilijke weg. - Luna
