Lipofilling Elle door dr. Kappel (nooit implantaten gehad)
Geplaatst: 01 mar 2016 13:31
De foto's van Elle staan in het afgeschermde deel!
Hallo allemaal,
Op verzoek van Luna plaats ik bij deze mijn operatieverslag in dit topic. Het is een beetje een lang verhaal geworden, het was ook een vrij lange dag..
Zoals in mijn voorsteltopic te lezen is, heb ik geen implantaten gehad en dus ook geen explantatie. Onder andere dankzij dit informatieve forum heb ik voor lipofilling gekozen, ipv implantaten.
Uiteindelijk heeft Dr.Kappel in totaal 240cc vet teruggeplaatst in mijn borsten; 110cc in mijn rechterborst en 130cc in mijn linkerborst, aangezien ze een beetje ongelijk waren.
Op 4 december 2015 heb ik een lipofilling laten uitvoeren bij mijn borsten door Dr.Kappel. Mijn behandeling stond gepland om 11.15 uur, waarbij ik een uur van tevoren in de kliniek aanwezig moest zijn. Rond 11.00 werd ik opgehaald door een medewerkster van Dr. Kappel. Aan haar heb ik mijn formulieren overhandigd en zij heeft me naar mijn bed gebracht waarbij ik alvast mijn operatie-‘kleding’ aan kon trekken. Door een andere medewerkster werd een infuus gebracht en werden er een aantal gegevens gecontroleerd; of ik bijvoorbeeld nuchter was e.d.. Vervolgens heeft ook de anesthesist nog een aantal gegevens gecontroleerd. So far so good, tot rond 11.15 de stroom uitviel.. Het leek er op dat deze stroomstoring na een paar minuutjes verholpen was, maar weer enkele minuten later viel de stroom nogmaals uit, terwijl ik bijna aan de beurt was…
In welke volgorde alles de komende uren gebeurd is, weet ik niet meer exact. De avond ervoor had ik als laatste gegeten, en om 09.00 had ik mijn laatste slok ranja gehad. Normaal gesproken functioneer ik niet heel goed zonder een fatsoenlijk ontbijt, dus sommige dingen zijn die dag een beetje langs me heen gegaan. Wat ik nog goed weet is dat ik een bizar verlangen had naar pepernoten…
Dr. Kappel is bij me geweest om nog een keer de bedoeling van de behandeling te bespreken en foto’s te maken. Samen met de anesthesisten en haar medewerkers werd gekeken waar er vet weggehaald zou worden; dit zou aan de achterkant van mijn bovenbenen gebeuren. Alles leek in orde, en iedereen was er klaar voor, maar zonder stroom is opereren geen optie. Ik lag gelukkig niet in het pikkedonker; uiteraard zijn er nood-stroomvoorzieningen aanwezig, maar een nieuwe operatie wordt niet gestart zonder de normale stroom. Heel begrijpelijk, maar ook heel vervelend. Zowel voor mij, Dr. Kappel en haar medewerkers en haar andere patiënten (dit gooide natuurlijk de hele planning overhoop…).
Het enige wat er vanaf dat moment nog gedaan kon worden, was wachten, heel veel wachten. Het team van Dr. Kappel was gelukkig ontzettend lief en betrokken, ze kwamen regelmatig bij mij checken hoe het ging. Ook een medewerker van de kliniek kwam regelmatig een update geven over wanneer de stroomstoring hopelijk weer opgelost zou zijn. In de tussentijd werd ook mijn moeder vanuit de wachtkamer gehaald om mij gezelschap te komen houden.
Uiteindelijk was de stroomstoring rond 14.46 hersteld, ik lag constant gefixeerd te kijken naar de donkere gang, waar het licht wel uitgevallen was. Toen het licht eindelijk weer aansprong kon ik wel een vreugdedansje maken! Voor ik ook daadwerkelijk de OK ingereden kon worden moest er eerst nog een hoop gecheckt worden, wat denk ik zo’n 45 minuten geduurd heeft. Einnnndelijk werd ik dan de OK binnengereden! De anesthesisten begonnen met het gereed maken en zodra het hele operatie-team binnen was begonnen ze met de verdoving. Ik moest diep in en uitademen, en na de eerste keer dacht ik; dit moet niet lang duren want dit prikt in mn keel! Dat is het laatste wat ik me kan herinneren dus dat is razendsnel gegaan.
Het wakker worden vond ik heel bizar, ik had van de laatste paar uur echt nul komma niks meegekregen en ineens lag ik al in de verkoeverkamer. Inmiddels was het buiten ook donker en ik had het ijs- en ijskoud. Gelukkig werd ik warm gehouden met een speciale deken waar warme lucht in geblazen werd (wát een uitvinding). Eén van de anesthesisten kwam bij me kijken en vertelde dat alles goed gegaan was. Afgezien van de kou en honger voelde ik me verder ook prima, had nergens pijn en die deken was zo fijn. Er werd voor mij wat boterhammen klaargemaakt, waar ik echt wel aan toe was. Ondertussen durfde ik maar niet te kijken naar mijn ‘nieuwe uitzicht’, ik durfde de deken niet eens op te tillen. Ik weet niet precies waarom niet, maar ik ben jaren onzeker geweest over mijn borsten en nu had de operatie dan eindelijk plaats gevonden. Nu ik dit typ krijg ik alweer tranen in mijn ogen, ik was diep van binnen heel bang dat het er misschien niet mooi uitzag.. Een medewerkster van Dr. Kappel kwam bij me en vroeg of ik al gekeken had, toen ik nee zei bood ze aan om samen te kijken. Die angst die ik had was echt voor niks geweest, want toen ik eindelijk keek barstte ik snoeihard in tranen uit, zo hard dat de lieve medewerkster er van schrok. Ik vertelde haar dat het echt tranen van puur geluk waren, want wat ik zag was zo ontzettend mooi. Het was nog mooier en groter dan ik had durven dromen of verwachten, ik wist niet wat me overkwam. Nog steeds vind ik het moeilijk te bevatten, want de tranen die ik net in mijn ogen had biggelen inmiddels over mijn wangen. Ik ben nu alweer een tijdje verder en het is zo gek om te bedenken wat er allemaal met mijn borsten gebeurd is, terwijl ik nu verder nergens last meer van heb. Natuurlijk zijn de eerste paar dagen pijnlijk geweest (overigens vooral op de oogstplek van het vet), maar nergens aan mijn borsten is nog te zien of te voelen dat ze geopereerd zijn. Ze zijn zo natuurlijk, inmiddels horen ze ook echt bij mij, het is het zo waard geweest. Toen ik Dr. Kappel zag heb ik haar een ontzettend dikke knuffel gegeven, nog steeds met tranen die over mijn wangen gierden. Deze vrouw heeft mij, samen met haar waanzinnige team, zo iets moois gegeven. Buiten het fantastische resultaat was het ook een hele positieve ervaring; nooit is er een moment geweest dat ik het gevoel had dat ik me moest verantwoorden voor mijn wens, nergens werd raar van opgekeken en ik heb me al die tijd ontzettend gesteund en waardevol gevoeld. Mijn wens had op geen enkele andere manier zo mooi kunnen uitkomen, het heeft echt al mijn verwachtingen overtroffen.
Hallo allemaal,
Op verzoek van Luna plaats ik bij deze mijn operatieverslag in dit topic. Het is een beetje een lang verhaal geworden, het was ook een vrij lange dag..
Zoals in mijn voorsteltopic te lezen is, heb ik geen implantaten gehad en dus ook geen explantatie. Onder andere dankzij dit informatieve forum heb ik voor lipofilling gekozen, ipv implantaten.
Uiteindelijk heeft Dr.Kappel in totaal 240cc vet teruggeplaatst in mijn borsten; 110cc in mijn rechterborst en 130cc in mijn linkerborst, aangezien ze een beetje ongelijk waren.
Op 4 december 2015 heb ik een lipofilling laten uitvoeren bij mijn borsten door Dr.Kappel. Mijn behandeling stond gepland om 11.15 uur, waarbij ik een uur van tevoren in de kliniek aanwezig moest zijn. Rond 11.00 werd ik opgehaald door een medewerkster van Dr. Kappel. Aan haar heb ik mijn formulieren overhandigd en zij heeft me naar mijn bed gebracht waarbij ik alvast mijn operatie-‘kleding’ aan kon trekken. Door een andere medewerkster werd een infuus gebracht en werden er een aantal gegevens gecontroleerd; of ik bijvoorbeeld nuchter was e.d.. Vervolgens heeft ook de anesthesist nog een aantal gegevens gecontroleerd. So far so good, tot rond 11.15 de stroom uitviel.. Het leek er op dat deze stroomstoring na een paar minuutjes verholpen was, maar weer enkele minuten later viel de stroom nogmaals uit, terwijl ik bijna aan de beurt was…
In welke volgorde alles de komende uren gebeurd is, weet ik niet meer exact. De avond ervoor had ik als laatste gegeten, en om 09.00 had ik mijn laatste slok ranja gehad. Normaal gesproken functioneer ik niet heel goed zonder een fatsoenlijk ontbijt, dus sommige dingen zijn die dag een beetje langs me heen gegaan. Wat ik nog goed weet is dat ik een bizar verlangen had naar pepernoten…
Dr. Kappel is bij me geweest om nog een keer de bedoeling van de behandeling te bespreken en foto’s te maken. Samen met de anesthesisten en haar medewerkers werd gekeken waar er vet weggehaald zou worden; dit zou aan de achterkant van mijn bovenbenen gebeuren. Alles leek in orde, en iedereen was er klaar voor, maar zonder stroom is opereren geen optie. Ik lag gelukkig niet in het pikkedonker; uiteraard zijn er nood-stroomvoorzieningen aanwezig, maar een nieuwe operatie wordt niet gestart zonder de normale stroom. Heel begrijpelijk, maar ook heel vervelend. Zowel voor mij, Dr. Kappel en haar medewerkers en haar andere patiënten (dit gooide natuurlijk de hele planning overhoop…).
Het enige wat er vanaf dat moment nog gedaan kon worden, was wachten, heel veel wachten. Het team van Dr. Kappel was gelukkig ontzettend lief en betrokken, ze kwamen regelmatig bij mij checken hoe het ging. Ook een medewerker van de kliniek kwam regelmatig een update geven over wanneer de stroomstoring hopelijk weer opgelost zou zijn. In de tussentijd werd ook mijn moeder vanuit de wachtkamer gehaald om mij gezelschap te komen houden.
Uiteindelijk was de stroomstoring rond 14.46 hersteld, ik lag constant gefixeerd te kijken naar de donkere gang, waar het licht wel uitgevallen was. Toen het licht eindelijk weer aansprong kon ik wel een vreugdedansje maken! Voor ik ook daadwerkelijk de OK ingereden kon worden moest er eerst nog een hoop gecheckt worden, wat denk ik zo’n 45 minuten geduurd heeft. Einnnndelijk werd ik dan de OK binnengereden! De anesthesisten begonnen met het gereed maken en zodra het hele operatie-team binnen was begonnen ze met de verdoving. Ik moest diep in en uitademen, en na de eerste keer dacht ik; dit moet niet lang duren want dit prikt in mn keel! Dat is het laatste wat ik me kan herinneren dus dat is razendsnel gegaan.
Het wakker worden vond ik heel bizar, ik had van de laatste paar uur echt nul komma niks meegekregen en ineens lag ik al in de verkoeverkamer. Inmiddels was het buiten ook donker en ik had het ijs- en ijskoud. Gelukkig werd ik warm gehouden met een speciale deken waar warme lucht in geblazen werd (wát een uitvinding). Eén van de anesthesisten kwam bij me kijken en vertelde dat alles goed gegaan was. Afgezien van de kou en honger voelde ik me verder ook prima, had nergens pijn en die deken was zo fijn. Er werd voor mij wat boterhammen klaargemaakt, waar ik echt wel aan toe was. Ondertussen durfde ik maar niet te kijken naar mijn ‘nieuwe uitzicht’, ik durfde de deken niet eens op te tillen. Ik weet niet precies waarom niet, maar ik ben jaren onzeker geweest over mijn borsten en nu had de operatie dan eindelijk plaats gevonden. Nu ik dit typ krijg ik alweer tranen in mijn ogen, ik was diep van binnen heel bang dat het er misschien niet mooi uitzag.. Een medewerkster van Dr. Kappel kwam bij me en vroeg of ik al gekeken had, toen ik nee zei bood ze aan om samen te kijken. Die angst die ik had was echt voor niks geweest, want toen ik eindelijk keek barstte ik snoeihard in tranen uit, zo hard dat de lieve medewerkster er van schrok. Ik vertelde haar dat het echt tranen van puur geluk waren, want wat ik zag was zo ontzettend mooi. Het was nog mooier en groter dan ik had durven dromen of verwachten, ik wist niet wat me overkwam. Nog steeds vind ik het moeilijk te bevatten, want de tranen die ik net in mijn ogen had biggelen inmiddels over mijn wangen. Ik ben nu alweer een tijdje verder en het is zo gek om te bedenken wat er allemaal met mijn borsten gebeurd is, terwijl ik nu verder nergens last meer van heb. Natuurlijk zijn de eerste paar dagen pijnlijk geweest (overigens vooral op de oogstplek van het vet), maar nergens aan mijn borsten is nog te zien of te voelen dat ze geopereerd zijn. Ze zijn zo natuurlijk, inmiddels horen ze ook echt bij mij, het is het zo waard geweest. Toen ik Dr. Kappel zag heb ik haar een ontzettend dikke knuffel gegeven, nog steeds met tranen die over mijn wangen gierden. Deze vrouw heeft mij, samen met haar waanzinnige team, zo iets moois gegeven. Buiten het fantastische resultaat was het ook een hele positieve ervaring; nooit is er een moment geweest dat ik het gevoel had dat ik me moest verantwoorden voor mijn wens, nergens werd raar van opgekeken en ik heb me al die tijd ontzettend gesteund en waardevol gevoeld. Mijn wens had op geen enkele andere manier zo mooi kunnen uitkomen, het heeft echt al mijn verwachtingen overtroffen.
En dan is er een dame die helemaal niet tevreden was met haar 2 sessies. Deze dame was zo ontevreden dat ze toch voor implantaten heeft gekozen uiteindelijk. Dat is echt heel erg sneu. Heel droevig maakt het me dat ze kiest voor implantaten. Maar het beheerste haar leven behoorlijk dat haar borsten heel erg ongelijk waren, dus ik snap het wel, maar omdat ik aan den lijve heb ondervonden wat die troep doet en ook alles van andere vrouwen weet, raakt het me toch heel erg. En weer een andere dame die had de eerste keer geen succes, maar de 2e keer wel en is nu heel tevreden. En zo zijn er meer verhalen. Iedereen reageert er anders op en het is ook kwestie van een beetje geluk hebben eigenlijk.