Voorstellen
Geplaatst: 03 okt 2021 12:58
Oké daar ga ik...
Beste allemaal,
Mijn naam is Josine.
Een aantal weken gelden heb ik mij aangemeld op dit forum. Ik was er toen nog niet aan toe om mee te praten maar heb wel veel gelezen. Voor zover als dat lukt want ik heb vreselijk last van concentratie stoornis, lezen gaat af en toe bijna niet.
In 2010 heb ik mijn borstimplantaten laten zetten. Ik was net gescheiden. Mijn kinderen 1 en 4 jaar oud. Een vreselijk huwelijk achter de rug met veel lichamelijk geweld. Mijn kinderen allebei hier doorheen gesleept met lange tijd borstvoeding.
Ik was kapot, mager en zag geen toekomst. Mijn ouders hebben mij door deze tijd heen geholpen. Toen we met zijn allen op vakantie in Frankrijk waren en het weer wat beter met mij ging sprak ik met mijn moeder over opnieuw gaan daten. Ik vond mijn lichaam waardeloos en van mijn borsten was niks over. Ik vertelde mijn moeder dat ik heel graag iets aan mijn borsten wilde doen om zekerder te worden. Mijn moeder bood aan mij in dit traject te helpen en er voor mij te zijn. Vlak na de vakantie ging ik naar een consult bij ACCZ klinieken bij dokter van Onselen. Een maand laten werd ik al geopereerd.
De arts beweerde in die tijd, net als bij iedereen, dat de borsten in principe gewoon voor levenslang zouden zijn en nooit meer gewisseld of eruit zouden moeten. De operatie was pijnlijk. Mijn moeder is 6 weken bij mij in huis geweest om de kinderen te verzorgen, ik kon niks. Mijn protheses zijn onder de borstspier geplaatst, ik heb het merk cereform de druppelvorm, ik dacht iets van 500 cc.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het er prachtig uit ziet! Het was bijzonder dit samen met mijn moeder te ondernemen.
Ik werd zekerder en besloot op relatieplannet op zoek te gaan naar een partner. Ik was inmiddels 3 jaar verder en voelde mij heel goed en stabiel. Op relatieplanet kwam ik mijn partner Sander tegen. We werden verliefd, zijn dat nog steeds, en zijn zielsgelukkig samen. We werden zelfs het succesverhaal van het jaar. Ook hij had twee kinderen, en al snel kochten we een huis en woonden we samen.
In 2017 trouwden we, super romantisch in ons eigen huisje in het bos. Het kon niet beter allemaal. Toch ging het met mij niet helemaal lekker. Ik kampte met pijn in mijn arm, tennisarm, en had het geestelijk moeilijk. Veel huilen, mijn man wist niet wat hij met mij aan moest. Na de huisarts te hebben bezocht kwam ik bij een psychologe die mij diagnose PTSS gaf van weg mijn zware verleden. Omdat er in mijn leven eindelijk rust kwam kwam alles er uit zei ze. Ik was zo van het padje dat ik niet meer kon werken. Ik kon niet lezen en mij niet concentreren. Ik was de namen van mijn kinderen kwijt en wist niet meer waar ik mijn auto geparkeerd had. Dat soort dingen. Het was echt vreselijk.
In 2018 leek alles beter te gaan. We gingen op vakantie en na de vakantie kreeg ik een virus. Ik ging slechter en slechter en kwam meerdere keren in het ziekenhuis terecht met een gevaarlijk lage saturatie en uiteindelijk een long capaciteit van nog maar 40 procent. Het was een heel vaag verhaal. Ik heb een week in het Isala in zwolle gelegen en heb echt gedacht dat ik dood zou gaan. Ze dachten eerst aan een longontsteking, daarna aan een auto immuunziekte omdat mijn bloed ook niet goed bleek te zijn. Later kreeg ik diagnose astma.
Nadat dit onder controle was, wel met medicatie voor de rest van mijn leven, begon mijn spierpijn. De pijn in mijn rug en nek was vreselijk. Ik ben bij de siattzu geweest, bij meerdere fysio´s, osteopaat, dry needling, een kraker echt alles wat je je kan bedenken daar ben ik geweest. Uiteindelijk een mri laten maken van mijn rug waar niks uit kwam. De arts stuurde mij weer terug naar de psycholoog waar ik net twee jaar gelopen had voormijn ptss, want die gooide het op psychische pijn klachten.
Op een gegeven moment accepteer je pijn. Ik leerde er mee leven. Als ik mijn vinger per ongeluk verdraaide duurde het gewoon maanden voor de pijn weg was. Toen ik werd geënt tegen corona heb ik 3 maanden met vreselijke pijn in die arm en schouder gelopen. Alles duurde lang bij mij met herstellen. Ik heb nog wel eens aan mijn huisarts gevraagd of ik geen reuma kon hebben ofzo, maar dat bleek het ook niet te zijn. Tot het branden in mijn borsten begon. Een naar gevoel, branderig. Ik voel regelmatig ook bultjes en heb zelfs al 2 keer een echt en zelfs ook een mammografie laten maken van mijn borst. Het bleek gewoon kapsel te zijn en kon geen kwaad.
Natuurlijk wist ik dat er problemen voorkwamen door borstvergrotingen. Meerdere mensen om mij heen hebben mij wel eens gevraagd of ik dat onderzocht had. Waarom ik dat niet deed? Ik was er denk ik gewoon niet aan toe....
Afgelopen maand had ik contact met een vrouw op de sportschool die ook onlangs haar protheses heeft laten verwijderen. Zij gaf aan vreselijk opgelucht te zijn. Ik barste gewoon in tranen uit tijdens een gesprek met haar...ik kon er gewoon niet meer omheen.
Ik was inmiddels 10 kilo aangekomen omdat sporten niet echt lukte en lijnen ook niet. Het afvallen, wat ik ook probeer, lukt mij nog steeds niet. Geestelijk ben ik zwak. Ik ben onzeker omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Mijn borsten zijn eigenlijk het belangrijkste van mijn lichaam waar ik zo reuze trots op ben... Ik heb zelfs wel een geroepen dat ik al die pijn er dan voor over zou hebben!
Maar nu ik mij toch stiekem meer ben gaan verdiepen lees ik eigenlijk veel meer klachten dan ik zelf door had dat het daarvan zou komen...
Droge ogen heb ik altijd.
Ik heb een verkeerd uitstrijkje gehad, pap 3 en ben daarvoor onder controle.
Ik heb een cyste aan mijn eierstok gehad, hoor nu ook dat dat ook daarmee te maken gehad kan hebben.
Ik heb altijd in mijn rechterborstpijn en een stekend /trekkend gevoel.
Dus ja.... daar gaan we... ik kan er gewoon niet onderuit. Na elf jaar heb ik nu dan besloten dat mijn mooie borsten eruit moeten...
Ik hoop dat ik in aanmerking kom voor lipofilling. Misschien ook liften... ik weet het niet.
Ik las wel dat ik omdat ik nu astma heb dus niet meer in een privé kliniek geopereerd kan worden.
Ik ben op de siliconen poli geweest in het Isala in Zwolle, daar waren ze trouwens niet negatief over siliconen. Die arts vond mijn borsten mooi en weinig kapsel en vertelde dat er veel plasebo effect was en er ook vrouwen waren die geen voordeel ervoeren van de explantatie. Hij stuurde mij door naar dokter Nanayakarra waar ik nu een half jaar op moet wachten voor ik daar terecht kan, om uit te vogelen of mijn klachten wel echt van de protheses waren. Ook gaf hij aan dat er een hele grote groep vrouwen is die wel gewoon levenslang met de protheses rond lopen.
Heel eerlijk, door alles wat ik nu gelezen heb wil ik eigenlijk niet meer wachten. Ze moeten er gewoon zo snel mogelijk uit.
Ik weet nu gewoon even niet waar ik moet beginnen. Ik wil natuurlijk ook heel graag de vergoeding voor de explantatie. Dan kan ik de lipofilling misschien zelf betalen. Maar om nu een half jaar te wachten voelt niet goed. Ik las dat er nog twee artsen zijn die ook kunnen mee helpen een goede verwijzing voor de verzekering te krijgen, dus die ga ik ook nog benaderen. Ik zit bij de vgz, en daar schijnt dit jaar ook wat aangepast te zijn dat als je getextureerde protheses heb t je misschien zonder verwijzing ook vergoeding krijgt. Dus ik heb nu opgevraagd bij het ACCZ wat ik eigenlijk heb want ik weet het gewoon zelf niet!
Mijn belangrijkste vraag is hoever mijn klachten nog gaan verminderen na explantatie. Mijn hoofd zit echt ondersteboven momenteel. Mijn kinderen moeten soms 3 keer hetzelfde verhaal vertellen. Ik word er gek van. Mijn rug en nek zitten vreselijk vast..
Zo... ik heb het gedaan. Voor mij was dit een belangrijke eerste stap. Nu rustig aan stapje voor stapje verder. In ieder geval alvast bedankt dat je mijn verhaal hebt gelezen en ik hoop dat we via deze weg elkaar kunnen bijstaan met dit lastige traject!
Liefs, Josine
Beste allemaal,
Mijn naam is Josine.
Een aantal weken gelden heb ik mij aangemeld op dit forum. Ik was er toen nog niet aan toe om mee te praten maar heb wel veel gelezen. Voor zover als dat lukt want ik heb vreselijk last van concentratie stoornis, lezen gaat af en toe bijna niet.
In 2010 heb ik mijn borstimplantaten laten zetten. Ik was net gescheiden. Mijn kinderen 1 en 4 jaar oud. Een vreselijk huwelijk achter de rug met veel lichamelijk geweld. Mijn kinderen allebei hier doorheen gesleept met lange tijd borstvoeding.
Ik was kapot, mager en zag geen toekomst. Mijn ouders hebben mij door deze tijd heen geholpen. Toen we met zijn allen op vakantie in Frankrijk waren en het weer wat beter met mij ging sprak ik met mijn moeder over opnieuw gaan daten. Ik vond mijn lichaam waardeloos en van mijn borsten was niks over. Ik vertelde mijn moeder dat ik heel graag iets aan mijn borsten wilde doen om zekerder te worden. Mijn moeder bood aan mij in dit traject te helpen en er voor mij te zijn. Vlak na de vakantie ging ik naar een consult bij ACCZ klinieken bij dokter van Onselen. Een maand laten werd ik al geopereerd.
De arts beweerde in die tijd, net als bij iedereen, dat de borsten in principe gewoon voor levenslang zouden zijn en nooit meer gewisseld of eruit zouden moeten. De operatie was pijnlijk. Mijn moeder is 6 weken bij mij in huis geweest om de kinderen te verzorgen, ik kon niks. Mijn protheses zijn onder de borstspier geplaatst, ik heb het merk cereform de druppelvorm, ik dacht iets van 500 cc.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het er prachtig uit ziet! Het was bijzonder dit samen met mijn moeder te ondernemen.
Ik werd zekerder en besloot op relatieplannet op zoek te gaan naar een partner. Ik was inmiddels 3 jaar verder en voelde mij heel goed en stabiel. Op relatieplanet kwam ik mijn partner Sander tegen. We werden verliefd, zijn dat nog steeds, en zijn zielsgelukkig samen. We werden zelfs het succesverhaal van het jaar. Ook hij had twee kinderen, en al snel kochten we een huis en woonden we samen.
In 2017 trouwden we, super romantisch in ons eigen huisje in het bos. Het kon niet beter allemaal. Toch ging het met mij niet helemaal lekker. Ik kampte met pijn in mijn arm, tennisarm, en had het geestelijk moeilijk. Veel huilen, mijn man wist niet wat hij met mij aan moest. Na de huisarts te hebben bezocht kwam ik bij een psychologe die mij diagnose PTSS gaf van weg mijn zware verleden. Omdat er in mijn leven eindelijk rust kwam kwam alles er uit zei ze. Ik was zo van het padje dat ik niet meer kon werken. Ik kon niet lezen en mij niet concentreren. Ik was de namen van mijn kinderen kwijt en wist niet meer waar ik mijn auto geparkeerd had. Dat soort dingen. Het was echt vreselijk.
In 2018 leek alles beter te gaan. We gingen op vakantie en na de vakantie kreeg ik een virus. Ik ging slechter en slechter en kwam meerdere keren in het ziekenhuis terecht met een gevaarlijk lage saturatie en uiteindelijk een long capaciteit van nog maar 40 procent. Het was een heel vaag verhaal. Ik heb een week in het Isala in zwolle gelegen en heb echt gedacht dat ik dood zou gaan. Ze dachten eerst aan een longontsteking, daarna aan een auto immuunziekte omdat mijn bloed ook niet goed bleek te zijn. Later kreeg ik diagnose astma.
Nadat dit onder controle was, wel met medicatie voor de rest van mijn leven, begon mijn spierpijn. De pijn in mijn rug en nek was vreselijk. Ik ben bij de siattzu geweest, bij meerdere fysio´s, osteopaat, dry needling, een kraker echt alles wat je je kan bedenken daar ben ik geweest. Uiteindelijk een mri laten maken van mijn rug waar niks uit kwam. De arts stuurde mij weer terug naar de psycholoog waar ik net twee jaar gelopen had voormijn ptss, want die gooide het op psychische pijn klachten.
Op een gegeven moment accepteer je pijn. Ik leerde er mee leven. Als ik mijn vinger per ongeluk verdraaide duurde het gewoon maanden voor de pijn weg was. Toen ik werd geënt tegen corona heb ik 3 maanden met vreselijke pijn in die arm en schouder gelopen. Alles duurde lang bij mij met herstellen. Ik heb nog wel eens aan mijn huisarts gevraagd of ik geen reuma kon hebben ofzo, maar dat bleek het ook niet te zijn. Tot het branden in mijn borsten begon. Een naar gevoel, branderig. Ik voel regelmatig ook bultjes en heb zelfs al 2 keer een echt en zelfs ook een mammografie laten maken van mijn borst. Het bleek gewoon kapsel te zijn en kon geen kwaad.
Natuurlijk wist ik dat er problemen voorkwamen door borstvergrotingen. Meerdere mensen om mij heen hebben mij wel eens gevraagd of ik dat onderzocht had. Waarom ik dat niet deed? Ik was er denk ik gewoon niet aan toe....
Afgelopen maand had ik contact met een vrouw op de sportschool die ook onlangs haar protheses heeft laten verwijderen. Zij gaf aan vreselijk opgelucht te zijn. Ik barste gewoon in tranen uit tijdens een gesprek met haar...ik kon er gewoon niet meer omheen.
Ik was inmiddels 10 kilo aangekomen omdat sporten niet echt lukte en lijnen ook niet. Het afvallen, wat ik ook probeer, lukt mij nog steeds niet. Geestelijk ben ik zwak. Ik ben onzeker omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Mijn borsten zijn eigenlijk het belangrijkste van mijn lichaam waar ik zo reuze trots op ben... Ik heb zelfs wel een geroepen dat ik al die pijn er dan voor over zou hebben!
Maar nu ik mij toch stiekem meer ben gaan verdiepen lees ik eigenlijk veel meer klachten dan ik zelf door had dat het daarvan zou komen...
Droge ogen heb ik altijd.
Ik heb een verkeerd uitstrijkje gehad, pap 3 en ben daarvoor onder controle.
Ik heb een cyste aan mijn eierstok gehad, hoor nu ook dat dat ook daarmee te maken gehad kan hebben.
Ik heb altijd in mijn rechterborstpijn en een stekend /trekkend gevoel.
Dus ja.... daar gaan we... ik kan er gewoon niet onderuit. Na elf jaar heb ik nu dan besloten dat mijn mooie borsten eruit moeten...
Ik hoop dat ik in aanmerking kom voor lipofilling. Misschien ook liften... ik weet het niet.
Ik las wel dat ik omdat ik nu astma heb dus niet meer in een privé kliniek geopereerd kan worden.
Ik ben op de siliconen poli geweest in het Isala in Zwolle, daar waren ze trouwens niet negatief over siliconen. Die arts vond mijn borsten mooi en weinig kapsel en vertelde dat er veel plasebo effect was en er ook vrouwen waren die geen voordeel ervoeren van de explantatie. Hij stuurde mij door naar dokter Nanayakarra waar ik nu een half jaar op moet wachten voor ik daar terecht kan, om uit te vogelen of mijn klachten wel echt van de protheses waren. Ook gaf hij aan dat er een hele grote groep vrouwen is die wel gewoon levenslang met de protheses rond lopen.
Heel eerlijk, door alles wat ik nu gelezen heb wil ik eigenlijk niet meer wachten. Ze moeten er gewoon zo snel mogelijk uit.
Ik weet nu gewoon even niet waar ik moet beginnen. Ik wil natuurlijk ook heel graag de vergoeding voor de explantatie. Dan kan ik de lipofilling misschien zelf betalen. Maar om nu een half jaar te wachten voelt niet goed. Ik las dat er nog twee artsen zijn die ook kunnen mee helpen een goede verwijzing voor de verzekering te krijgen, dus die ga ik ook nog benaderen. Ik zit bij de vgz, en daar schijnt dit jaar ook wat aangepast te zijn dat als je getextureerde protheses heb t je misschien zonder verwijzing ook vergoeding krijgt. Dus ik heb nu opgevraagd bij het ACCZ wat ik eigenlijk heb want ik weet het gewoon zelf niet!
Mijn belangrijkste vraag is hoever mijn klachten nog gaan verminderen na explantatie. Mijn hoofd zit echt ondersteboven momenteel. Mijn kinderen moeten soms 3 keer hetzelfde verhaal vertellen. Ik word er gek van. Mijn rug en nek zitten vreselijk vast..
Zo... ik heb het gedaan. Voor mij was dit een belangrijke eerste stap. Nu rustig aan stapje voor stapje verder. In ieder geval alvast bedankt dat je mijn verhaal hebt gelezen en ik hoop dat we via deze weg elkaar kunnen bijstaan met dit lastige traject!
Liefs, Josine
en bij mij was dat ook waar.. nu dag 4 en al zijn het wat vlagen, ik voel me zoooveel beter ondanks de platte cup A haha maar ik ben gek op ze! Puur omdat ik weet wat het alternatief is en niets is waardevoller dan het diepe weten dat het beter wordt i.p.v. de constante gedachte dat het erger kan worden (door m’n eigen toedoen)... de enige oude pijn die soms opspeelt zijn die angsten van me “niet goed/mooi voelen”. Maarja dat zit hem toch in welke waarde ik mezelf geef, wie ik in m’n leven toelaat + hoe ik me laat behandelen en borsten lossen dat probleem niet op
Wat ik bij niessen hoorde is dat je lymfe wel harder werken om de stroom van afvalstoffen af te voeren. Ook hoor je heel veel vrouwen met implantaten en vergrote lymfen. Ik zelf had dit voor mijn implantaten toen ik nog rookte (jaren geleden) nu is dat nagenoeg weg. Maarja ook daarbij bombardeer je je lichaam met toxines natuurlijk.