Ik stel me even voor: Femke
Geplaatst: 05 jul 2021 20:08
Hallo allemaal..
Mijn naam is Femke, ik woon met mijn dochters en echtgenoot in het mooie Brabant.
12 jaar geleden een borstvergroting laten doen omdat ik van mezelf niets had, en daar erg onzeker over was. Zelf de operatie betaald en tot de dag van vandaag geen spijt van.
Maarr...
Bijna 4 jaar geleden is mijn jongste geboren en eigenlijk gelijk daarna kwamen de mentale en fysieke klachten die ik eigenlijk allemaal aan het jonge moederschap linkte, was erg neerslachtig, veel huilen, lusteloos, uitgeput moe. Na een aantal maanden stortte ik compleet in. Kon niet meer lachen, niet meer genieten, deed alles op de automatische piloot. Ik had naast de zorg voor mijn 3 meiden ook de zorg over verschillende gastkindjes. De huisarts dacht aan pms dus ik ging aan de pil, maar dat maakte het nog veel erger. Als ik smorgens opstond kon ik er alleen maar aan denken dat het voor mij allemaal niet meer hoefde en ik kreeg toen mijn kleinste 1 jaar was suïcidale gedachten. Dus hup aan de antidepressieva en naar de prakrijkondersteuner. Diagnose, geen pms maar depressie.
Een jaar later, jongste was 2 was het ondertussen zo erg dat ik alles op moest schrijven. Ik vergat werkelijk alles, zelfs waar ik mijn briefje neergelegd had, de haaruitval bleef doorgaan, had nu ook vreselijke pijnen in mijn benen, voeten en handen. In de zomer op vakantie geweest en daar weet ik niet veel meer van. Ik liep op de automatische piloot en liet de zorg over de meiden over aan mijn man en vrienden die mee waren op vakantie. Ik leek me er aan over te geven en werd echt ziek, volgende diagnose burn-out.
Gestopt met werken en nu al 2 jaar aan het proberen om "beter" te worden maar dat lukt me maar niet. Pijn wordt erger, nu ook in de rug, buik en borst. Hartkloppingen, vergeetachtigheid, hyperventilatie, concentratieproblemen, afasie en vanaf het moment dat ik opsta kapot moe.
Na een aantal goede gesprekken met mijn echtgenoot besloten dat dit niet zo verder kan. Onze jongste wordt in augustus 4 en dan ben ik dus ook al 4 jaar een schim van de vrouw die ik daarvoor was. Ik weiger te geloven dat al deze kwaaltjes die niet aan elkaar te linken zijn door de huisarts nergens vandaan komen en alleen in mijn hoofd zitten.
Toen wees mijn moeder mij op de afleveringen van radar. En ben ik op onderzoek uitgegaan. Een maand geleden bij de huisarts geweest en mijn zorgen geuit. Die gaf aan niet te weten dat ik implantaten had, anders had ze me al eerder voor een echo gestuurd. 2 weken later een echo, links is gescheurd en bij beide zit een dik kapsel. As vrijdag 9 juli 2021 mag ik naar de pc en hopelijk weet ik dan ook ongeveer wanneer ik geopereerd kan worden.
De huisarts zei nog; 'stel je voor dat jouw klachten van die silliconen komen, en dat je na een explantatie zou verbeteren! Hoe mooi zou dat zijn!?' Nou, hoe mooi zou dat zijn...
Sorry een heel lang verhaal maar het lucht op om het zo op te kunnen schrijven
Veel liefs
Femke 34 jaar
Mijn naam is Femke, ik woon met mijn dochters en echtgenoot in het mooie Brabant.
12 jaar geleden een borstvergroting laten doen omdat ik van mezelf niets had, en daar erg onzeker over was. Zelf de operatie betaald en tot de dag van vandaag geen spijt van.
Maarr...
Bijna 4 jaar geleden is mijn jongste geboren en eigenlijk gelijk daarna kwamen de mentale en fysieke klachten die ik eigenlijk allemaal aan het jonge moederschap linkte, was erg neerslachtig, veel huilen, lusteloos, uitgeput moe. Na een aantal maanden stortte ik compleet in. Kon niet meer lachen, niet meer genieten, deed alles op de automatische piloot. Ik had naast de zorg voor mijn 3 meiden ook de zorg over verschillende gastkindjes. De huisarts dacht aan pms dus ik ging aan de pil, maar dat maakte het nog veel erger. Als ik smorgens opstond kon ik er alleen maar aan denken dat het voor mij allemaal niet meer hoefde en ik kreeg toen mijn kleinste 1 jaar was suïcidale gedachten. Dus hup aan de antidepressieva en naar de prakrijkondersteuner. Diagnose, geen pms maar depressie.
Een jaar later, jongste was 2 was het ondertussen zo erg dat ik alles op moest schrijven. Ik vergat werkelijk alles, zelfs waar ik mijn briefje neergelegd had, de haaruitval bleef doorgaan, had nu ook vreselijke pijnen in mijn benen, voeten en handen. In de zomer op vakantie geweest en daar weet ik niet veel meer van. Ik liep op de automatische piloot en liet de zorg over de meiden over aan mijn man en vrienden die mee waren op vakantie. Ik leek me er aan over te geven en werd echt ziek, volgende diagnose burn-out.
Gestopt met werken en nu al 2 jaar aan het proberen om "beter" te worden maar dat lukt me maar niet. Pijn wordt erger, nu ook in de rug, buik en borst. Hartkloppingen, vergeetachtigheid, hyperventilatie, concentratieproblemen, afasie en vanaf het moment dat ik opsta kapot moe.
Na een aantal goede gesprekken met mijn echtgenoot besloten dat dit niet zo verder kan. Onze jongste wordt in augustus 4 en dan ben ik dus ook al 4 jaar een schim van de vrouw die ik daarvoor was. Ik weiger te geloven dat al deze kwaaltjes die niet aan elkaar te linken zijn door de huisarts nergens vandaan komen en alleen in mijn hoofd zitten.
Toen wees mijn moeder mij op de afleveringen van radar. En ben ik op onderzoek uitgegaan. Een maand geleden bij de huisarts geweest en mijn zorgen geuit. Die gaf aan niet te weten dat ik implantaten had, anders had ze me al eerder voor een echo gestuurd. 2 weken later een echo, links is gescheurd en bij beide zit een dik kapsel. As vrijdag 9 juli 2021 mag ik naar de pc en hopelijk weet ik dan ook ongeveer wanneer ik geopereerd kan worden.
De huisarts zei nog; 'stel je voor dat jouw klachten van die silliconen komen, en dat je na een explantatie zou verbeteren! Hoe mooi zou dat zijn!?' Nou, hoe mooi zou dat zijn...
Sorry een heel lang verhaal maar het lucht op om het zo op te kunnen schrijven
Veel liefs
Femke 34 jaar
