Een forum voor vrouwen met klachten door siliconen borstimplantaten.
Het klinkt allemaal totaal niet gek maar gewoon als weg naar in contact komen met jezelf. Hoi Bethmoon,Bethmoon94 schreef: ↑29 sep 2021 17:05Hoi
Ik herken heel veel in je verhaal, precies de twijfel: het wegwuiven onder angst etc.
Klinkt totaal niet gek. Ik moet zeggen dat ik zoveel heb geleerd over mezelf in de tijd dat ik wachtte op explantatie. In maart heb ik m’n implantaten gekregen, april het consult tot explantatie gepland en morgen gaan ze eruit
Geef je over aan het proces en gun jezelf je eigen aandacht
Liefs
Oh lieve Ceedo,
Ik heb 100% vertrouwen on dr. Kappel. Jou ben ik bovendien ook zeer dankbaar, dankzij jou kon ik haar sneller bereiken.
de rust is terug in m’n lichaam! Gelijk een traantje van geluk
Het voelt weer van mij. 
en wat ceedo zegt; dit gaat je alleen maar sterker maken
gaat helemaal goed komen met je! Nog eventjes volhouden!Wat fijn dat je zo vlug bij haar terecht kan.Bimbo schreef: ↑29 sep 2021 09:57Hoi dames,
Ik kom even een update en mijn explantatie datum doorgeven. Begin vorige week heb ik contact gehad dr Kappel en wordt op 2 oktober door haar geholpen. Dan heb ik de implantaten net 3 weken, ik verheug me erop om me weer “mezelf” te voelen. De afgelopen 2 weken waren heel slopend, ik besef dat ik mijn best moet doen om te draad weer op te pakken. Mijn enige focus ligt op 2 oktober, als ik dat achter de rug heb kan ik me weer focussen op het mentale gedeelte van mijn herstel. Volgens dr Kappel ga ik na zaterdag niet achteruit in mijn herstel, omdat ik nu al middenin ren herstelproces zit. Ik hoop dat ze gelijk heeft…
Ik kom zeker nog eens terug om een uitgebreid verslag te doen over de afgelopen 2 weken, de explantatie en het herstel.
Liefs,
Bimbo
Zo onwijs trots op jou hoe je dit gedaan hebt! Vastberaden, sterk en moedig dat je het onder lokale verdoving aandurfde. Dr Kappel is echt een onwijs lieve vrouw en ik ben blij dat jouw ervaring net zo goed is geweest als die van mij. Dr. Kappel en haar team zijn zo betrokken en kundig. Fijn om je zelf weer vast te houden he en niet 2 koude ballonnen. Kan me helemaal vinden in jouw verhaal. Heerlijk weer op je zij en over een tijdje weer heerlijk op je buik slapen!Bimbo schreef: ↑03 okt 2021 20:08Ik weet niet of het me nu gaat lukken om een goed verslag neer te zetten, zit namelijk nog op de wolken 🤩. Gisteren zijn na 22 dagen mijn protheses verwijderd door dr. Kappel. Ik kan in woorden niet genoeg uitdrukken hoe blij, opgelucht en letterlijk ‘lichter’ ik me voel. Dit is gewoon een verlossing. Ik kan weer heerlijk ademen en bewegen. Maar oke, hier komt ie:
Ik werd om gisteren om 13.30 gebeld dat ik me om 16u kon melden. Op de vraag of ik nog nuchter was zei ik dat ik om 10u een croissantje op had, en ietsje later een paar slokjes fris. Dit allemaal omdat nergens in de mailtjes of de documenten die ik per post heb gekregen iets over nuchter zijn stond. Ik dacht het qua tijd wel te halen om weer nuchter te zijn tegen 16/17u. Volgens de anesthesist zouden ze in dit geval pas vanaf 18.30 onder narcose kunnen opereren. Het was even paniek aan de telefoon, een heel erg stress momentje… Na lange overtuig pogingen kreeg ik ze helaas niet zo ver om akkoord te gaan om onder narcose te behandelen. Met een brok in mijn keel ben ik maar akkoord gegaan met lokale verdoving. Dr. Kappel stelde voor om de operatie een week uit te stellen maar hell no, ik was totaal gefocust op vandaag, de thuissituatie en oppas geregeld. Mn zus die ook weer oppas voor haar eigen kinderen moest regelen om mij heen en weer te rijden. Vandaag moest het gewoon hoe dan ook gebeuren. Ik heb ze aan de telefoon gevraagd of ik iets voor de zenuwen kon krijgen, even dr Kappel nog het bloed onder dr nagels vandaan gehaald met mn paniek om de lokale verdoving. En daarna zijn we gaan rijden. Was een heerlijk ritje in de regen, lekker gekletst met mijn zus wat goed werkte tegen de spanning.
Na een tijdje in de wachtkamer kwam Trudy heel lief 2 kleine pilletjes brengen, tegen de zenuwen 🥳🥳🥳 Ik merkte heel gauw al dat ik steeds rustiger werd. Even later kwam de anesthesist langs met een paar vragen en om te checken hoe het met de zenuwen zat. Ook een heel lieve man. Hij vond me redelijk rustig, die dingen deden dus blijkbaar echt hun werk want ik had niet verwacht dat ik even later zo rustig plaats zou nemen op de operatietafel.
Op een gegeven moment kwam dr Kappel me halen, na een paar foto’s kreeg ik een de spullen om me om te kleden en ondertussen was ze mijn vragen aan het beantwoorden. Ik vindt het een geweldige vrouw… Samen liepen we naar de OK en kon ik liggen, ze is een dekentje voor me gaan halen. Opmerkelijk was dat ze heel veel zelf doet en niet aan anderen laat doen. Ze is al met al heel erg betrokken en doet het duidelijk met liefde. Ze doet ook heel erg haar best om je te kalmeren.
En het ging beginnen. Ik werd hier en daar bedekt, schermpje voor me en een heel lieve assistent die tijdens de hele ingreep tegen me heeft gepraat. Toen kwam de verdoving, dr Kappel vroeg bij elke prik hoe het ging. Nou dames ik vindt een verdoving bij de tandarts veel erger! Ik meen het. Dr Kappel was samen met een andere assistente met de ingreep bezig terwijl de andere dus mijn handen vasthield en tegen me sprak. Hij vertelde dat nu de oude hechtingen eruit gingen, nothing nada niks gevoeld… En op een gegeven moment voor ik t door had kwamen de prothesen eruit. Dit heb ik helemaal niet als vervelend of pijnlijk ervaren. Het was meer een gevoel van opluchting vanuit je lichaam, gewoon fysiek. Heel raar om uit te leggen. Toen werd er gespoeld, ietsje vervelend maar meer vanwege de vloeistof. Verder ook niet pijnlijk of ongemakkelijk. Hechten ging heel snel en ook hier weer heb ik niets gevoeld. Ondertussen was ik al zo relaxed, gelachen met dr Kappel omdat ik zo tegen de lokale verdoving was en maar niet wou geloven dat het echt te doen is. Ik was zo tevreden en blij dat ik haar vroeg ik dr zo dadelijk een knuffel kon geven.
Ik heb toen ik het verband omkreeg even gekeken, en wat was ik blij om mijn borsten weer terug te zien. Helemaal niet veranderd, gewoon van mij. Een paar dagen voor de bv keek ik in de spiegel naar ze en vond het even jammer dat ik ze nooit meer zo zou zien. En aak de andere kant zo benieuwd naar de nieuwe mooie borsten die ik zou krijgen. Toen ze er eenmaal waren verafschuwde ik ze. Ik wou er niet naar kijken, niet aan zitten. Nu kijk ik naar mijn eigen borsten en kan ik alleen maar heel erg blij zijn. Gewoon precies zoals ik ze voor het laatst zag. Ik voel me zo intens gelukkig. De hele ingreep onder lokale verdoving viel me reuze mee, ik had het me zoooo anders voorgesteld. Ik mocht me nadat ik de strakke band om had meteen omkleden, ondertussen nog een laatste gesprek met dr Kappel gehad en kon ik vertrekken.
Ik heb vannacht heerlijk geslapen! Ik kon eindelijk weer op mijn zij liggen, en voor het eerst weer in mijn bed. Voor de explantatie bleef het pijnlijk en ongemakkelijk om in bed te liggen, ook met voedingskussen. Ik kan niet wachten om er zo weer in te duiken. Ik kan trouwens bíj́na alles zonder moeite, ik heb wel last van mijn rug die het 3 weken even heel zwaar heeft gehad. Af en toe steekjes en trekkerig gevoel bij de wondjes maar verder voel ik me echt prima. Ik heb me vandaag uitgeleefd in het huishouden, wel voorzichtig natuurlijk. En ik heb verder de gehele dag genoten van de rust die is teruggekeerd in mijn hoofd. Ik hoop dat dit zo blijft en dat ik niet ineens met 200 km pu naar beneden donder.
Bij deze wil ik natuurlijk ook even kwijt hoe blij en dankbaar ik ben dit forum gevonden te hebben. Het heeft me bij heel veel verhalen gebracht waardoor ik geen moment heb hoeven twijfelen over mijn besluit om de protheses te laten verwijderen. Ik hoop dat ik met mijn verhaal ook anderen kan overtuigen/helpen een stap in de goeie richting te zetten en ze te laten verwijderen, of beter zelfs om ze nooit te nemen… Het is heerlijk en onbetaalbaar om jezelf te zijn.
